De stad Astorga heeft veel te bieden. Een huis gebouwd door Gaudi, de kathedraal, wat pleinen. Normaal gezien zou ik me slecht gevoeld hebben als ik niet alles had kunnen bezoeken. Nu heb ik er noch zin noch energie voor. We blijven op het terrasje zitten en werken aan de website. Het wordt zo warm dat m’n PC dienst weigert. De metalen tafel is zo heet dat je er je hand niet kan ophouden: de ventilator van de surface kan dit niet trekken.

Frankie gaat met Wilma en Gerry naar de refuge. Ik blijf speken met Sida uit Nice en Françoise uit Quebecq. Gelukkig genoeg kan ik na een half uur terug beginnen te schrijven. Het is gewoon zalig om het leven van deze stad te zien passeren.

We blijven rustig zitten en bestellen ons avondmaal. Sida, Suzanne en Jos sluiten aan. We eten ribbetjes, de porties zijn redelijk overdreven: 1 kg. We doen ons echt te goed aan al dat lekker vlees. We waren al lang aan het wachten op een BBQ.

We zien hoe de jeugd hier wél op café komt maar pintjes drinkt uit vingerhoedjes, meer dan 15 cl kan dit nooit zijn. Ondertussen komen “de Spanjaarden” allemaal buiten. En terug is het gieren. Aan de tafel naast ons komen drie oudere dames zitten:

De eerste Dolly Parton heeft haar vermiljoenrode, satijnen onderjurk vandaag voor de gelegenheid als topje aan. Alles past er maar nauwelijks in.

Van het verschieten heeft haar vriendin een zonnebril aangedaan die vermoedelijk ooit gebuikt werd bij het lassen.

De dame in het geel was het meest hilarisch: op de revers van haar jasje heeft ze bij wijze van broche de kop van een soort babypop geprikt. Ze heeft het ding naar haar eigen beeld opgemaakt. Beide hebben een ragebol, de ene stijf van de lak, de andere stijf van het stof. Het is eens iets anders. Eh viva España.

Ondertussen begint een Spaanse charmezanger op het plein te zingen. Dit bevalt me wel. Frankie doet een voorstel om het reglement van de refuge aan te passen: Nooit binnen mogen voor 23 uur en niet buiten voor 8 uur. Ik ga volledig akkoord.

Ondertussen hebben we een heel aangenaam gesprek met onze zusjes en Jos. Gerry leert ons hoe we moeten denken over hoop en wat het doet met mensen. Mooi. Dikke merci, Gerry.

Wilma vraagt aan Jos langs haar neus weg hoe dikwijls hij al oma is. Opa is hij zeker. Hij klautert de gevel van het stadhuis op om de bal van een kleine jongen te halen.

Frankie en ik blijven hangen, Wilma en Gerry gaan naar huis. Wat hebben we nu toch weer te vieren? Equinox! De zonnewende! Als ze daarvoor in Stonehenge tienduizend jaar geleden een monument hebben gemaakt, mogen wij toch minstens evenveel wijntjes drinken als er stenen staan in Carnac?! De ober haalt ondertussen meer wijn aan vanuit de kleine kruidenierszaak, fles per fles, geen twee tegelijkertijd, oppassen maat, straks loop je blaren! We horen hoe andere pelgrims die we kennen tegen elkaar beginnen te bluffen. "Hoe kan je nu door de Camino zwalpen en pretenderen een strak plan te hebben bij je thuiskomst." Het is lachwekkend en we genieten ervan.

We zijn om één minuut voor sluitingstijd thuis. Neen, niet de sluitingstijd van de cafés maar die van de refuge. Bij mijn weten heeft alleen Assepoester ooit een strakker tijdschema gehad.