Het wordt een zware ochtend. Tom heeft in overleg met zijn familie besloten met de bus naar Fisterra te gaan om daar de pet van zijn broer achter te laten. Hij wil eigenlijk zo snel mogelijk terug naar huis. We hebben er zeker begrip voor maar toch zal het afscheid ons zwaar vallen. We liepen ten slotte 10 dagen samen, deelden zware momenten. Ergens doet het ons natuurlijk deugd te weten dat hij snel naar huis zal gaan en daar de draad van zijn leven terug zal kunnen opnemen. We beloven plechtig met elkaar contact te houden... en ik hoop echt dat dat ook zal gebeuren.

De weg richting “einde van de wereld” loopt door de enorme eucalyptusbossen die rond Santiago liggen. Stappen doet terug deugd. Ik denk terug aan de momenten die we met Tom mochten beleven.  Het is ondertussen broeierig warm geworden. Het is best te vergelijken met de hitte van een Turks bad. We stoppen onderweg regelmatig om iets te eten of te drinken. Geen van alle medepelgrims die zo lang op ons pad hebben gekruist, zijn hier nog te vinden. Ook dat geeft een vreemd gevoel. In het kleine Negreira overnachten we alvorens morgen de tocht verder te zetten.