Wie zegt: hier heerst vrijheid, liegt, want vrijheid heerst niet.

Erich Fried, ons ingestuurd door Hans Janssens


29 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 23

22 Km

605 km



Walking with:


Route:

  • Santa Marina
  • Canero

Onze kleine kamer is super comfortabel. Ik heb zelf een afzonderlijk bureautje waar ik aan de verslagen en website kan werken. Ruim is de kast niet echt maar het kan toch dienst doen als scriptorium.

We nemen samen met onze Canadese vrienden het aperitief en gaan zoals afgesproken ook samen eten. In de refter zit al één dame alleen te eten. Ze had ons blijkbaar al langer in het oog. Zonder veel gezever neemt ze haar stoel en schuift zonder vragen of zagen aan bij ons. Zonder veel complimenten keurt ze ons groepje en beweert:” Je sens que je ne vais pas me coucher avant 21 heures ce soir”. 


De middagstop houden we in een klein dorpje en eten onze eerste “empanada”, een lekker stuk pizza-achtig gebak met tonijn. Nog geen twee uur later komen we onze Canadese vriend terug tegen. Hij kan niet geloven dat wij zo snel stappen. Wij niet dat hij zo traag fietst. Het is weer leuk elkaar terug te zien. Zijn twee kameraden zijn achter maar komen er ook wel aan. Onder wegen is het ondertussen volop BOB-campagne, maar niet voor ons. 

We boeken in bij pension Prada en genieten van onze rust. De avond zullen we doorbrengen met onze Canadese vrienden! We kijken er  naar uit!

De dame blijkt Zwitsers… althans volgens eigen zeggen. Ze is buitenissig en heeft een decolleté tot wat ik denk te herkennen als een navelbuik… Van het zo gerespecteerde Zwitserse flegma is hier totaal geen sprake. Het ding is excentriek, luidruchtig en invasief. Ze roept, tiert, poneert de meest gekke stellingen maar bedoelt alles uiteindelijk wel goed. Ze doet de Norte route opnieuw om mensen te bedanken die haar verleden jaar zo goed hielpen. Of ze daar écht plezier mee doet is nog zeer de vraag. Niemand uit ons gezelschap weet precies hoe te reageren. Ook een verlopen gelopen man uit Hong-Kong, Oung Hong, ontsnapt niet aan de show. We nodigen hem vriendelijk uit aan onze tafel, héél de zaak is toch al totaal verstoord. Al kelend roept ze om de haverklap MIIIIIIINUTE… en eist daarmee zowel de aandacht op van alle mensen in de refter als diegenen die aan de bar proberen er precies geen aandacht aan te schenken. Onze kegel gekke Zwitserse is nochtans een goed mens, daarvan zijn we overtuigd. De Canadese vrienden proesten het uit:” We are not smart but certainly not foolish!”. De dame die ons daarnet zo lief ontving staat nu in de keuken en plooit zich letterlijk in vieren om ons te dienen. Eigenlijk wel beschamend om ons als pelgrims zo te laten serveren. Haar echtgenoot sleept de wijn aan die, wat had u anders gedacht, inbegrepen was in het menu. Elk wijntje extra kost € 2,50…. Per fles spreken we dan natuurlijk. De laatste heilsdronk van de dag doen we op aangeven van onze Canadese professor – en vermoedelijk door onze Zwitserse dame geïnspireerd - : “To a minimum of culture”. De man heeft gelijk!

De dag begint zoals meestal met een koffie en een cakeje… een Spaans ontbijt. De voeten nemen terug controle over de dag en het marcheren gaat vlot. Ik loop zoals meestal een honderd meter voor Eliane en Frankie en ben ervan overtuigd dat enkel en alleen door lange afstanden af te leggen in stilte de weg kan inwerken op een mens. Om de paar kilometer wacht ik en zo voelt het ook goed, elkeen stapt op eigen tempo, we zijn samen de weg aan het doen maar elk doet de zijne.

 

Rond 14 uur stoppen we aan een terrasje van een twee sterren hotel, Eliane en Frankie bekijken hun  respectievelijke boekjes. We moeten nog een kleine twee uur verder. We zitten op 500 meter van het strand, ze bieden slapen aan voor € 10. De beslissing is snel genomen! Blijven. Groot is de verbazing wanneer we aan de receptioniste vragen om ons naar de kamer te begeleiden. Ze stapt prompt het gebouw buiten. Wij slapen dus niet hier maar wel in de garage! Neen, geen garage onder het hotel maar een gebouwtje naast het hotel! Het leunt aan tegen het kot waar de vuilbakken staan! Een uit de kluiten gewassen garagebox verdomme! Maar ook hier zijn we meer dan tevreden mee. We vertrekken onmiddellijk naar het strand en doen onze eerste siësta van de Camino op een strand, gewiegd door een wondermooi adagio van aanspoelende golven op het keien strand.

Frankie en ik doen pootje baden… heb geen zwembroek en beslis dus in onderbroek toch de oceaan in te duiken. Na een paar uurtjes op het strand beslissen we iets te gaan drinken in de barak van surfclub. Eén klein “technisch” probleem… mijn onderbroek is drijfnat, en m’n wandelshort is gescheurd ter hoogte van m’n kruis. Eliane biedt me haar handdoek aan om héél puriteins over men schoot te hangen. We drinken een lekkere rosé en bestellen ook nog wat sardientjes. Ondertussen zingt een groepje jongeren in pure “Gipsy King” stijl allerhande liederen. De volledige groep geeft het ritme aan door getap op tafel op glazen. Hier komt gewoon géén buitenlandse toerist maar hoe intens is dit moment dan weer niet? Heel de bende is hier blijkbaar voor een festival en zijn onder de leiding van een doorzopen Juan-Carlos look-a-like. Wanneer iemand de man roept blijkt het bovendien ook zijn naam te zijn! We hebben nog niet alles gezien met de familie Gotha!