If God is watching us, the least we can do is be entertaining.

 


28 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 22

31 Km

583 km



Walking with:


Route:

  • Nalon
  • Santa Marina

De drie biggetjes slapen vandaag niet in een houten maar een stenen huisje! Eliane en Frankie gaan boodschappen doen, ik blijf thuis en schrijf nog wat. Door een speciale promotie op de biertjes van Mahou drinken we vandaag een 33 cl. voor de luttele prijs van € 0,40. Daar kunnen we in elk geval mee leven. Buiten frisse pintjes is er ook nog Serano en ansjovis bij het aperitief. We zitten buiten onder de parasol en vragen ons toch heel even af of we niet zijn terecht gekomen in een “rendez-vous”-pension… een wagen rijdt af en aan. Veel trekken we er ons niet van aan. Ook wij hebben ten slotte een afspraak: met Sint-Jacob ergens tweede week van augustus.

 

Wanneer Eliane voor ons een lekkere spaghetti kookt neem ik de tijd om een bad te nemen. Hoe zalig is dit! Na de maaltijd luisteren we nog wat naar Argentijnse bandoneon muziek en houden het tegen 21 u 30 voor bekeken.

 

Na een snel ontbijt in ons appartementje gaan we terug op weg. In volle natuur horen we hoe de bijtjes gonzen. Er is trouwens niet alleen voor hen veel te rapen in deze overweldigende natuur. Alle zintuigen worden zachtjes door de Camino gestreeld en geprikkeld. Niet alleen het zicht en het gehoor… zeker ook de smaak! We lopen langs hagen van laurier en rozemarijn, plukken wilde venkel en ruiken aan de oregano. Ook munt en citroenmelisse kruisen ons pad! Hoe rijk zijn we hier dan niet?


Ondertussen zien we hoe vlinders naast elkaar fladderen, zij aan zij. Bij het zien van hun kleuren begrijp ik het even weer niet. Vanwaar komen dan zoveel diepe kleuren? Door goed rond te kijken begin ik het te snappen. Moeder natuur heeft op haar schilderspalet alle kleuren van de bloemen waarmee het canvas van de vlinders wordt beschilderd in bonte kleuren. Oordeel zelf:

 

Vanwaar halen dan de bloemen hun kleuren? Wel vlinders bepalen zeker wel waar ze fladderen maar berusten in hun lot en wéten dat hun koers wordt bepaald door het draaien van de wind. Ze sterven net als mensen maar wel al na één dag. Net zoals wijzelf zijn ze dan bleek en grauw én niet omwille van de rouw, vlinders hebben daar immers geen moeite mee. Zij geven moeiteloos terug wat ze ook zomaar hebben gekregen: het leven. Ze verlaten het hiernumaals door dankbaar hun kleuren terug af te schudden over de door hun zo geliefde bloemen.

We lopen door holle wegen, over heuvels en door diepe dalen. In één van de valleitjes zien we hoe aan een klein beekje twee waterjuffers elkaar ongegeneerd het hof maken. We zitten in de eerste loge en beleven het gracieuze ballet van hun liefdesdans. Diertjes hebben ook hiermee weer minder gène, ten opzicht van ons hebben ze wel één groot voordeel: ze blozen niet!

In het dorp waar we dachten te slapen is er spijtig genoeg geen plaats. We moeten dus weer verder maar dan wel langs de weg. Dus even minder vlinders en libellen… maar in volle zon en op het asfalt geven de varens het beste van wat ze kunnen. De middagzon is als een spot, ze schijnt door het bladerendek en projecteert zo een gevoelig schimmelspel voor ons op anders zo saaie asfalt.

De middagstop houden we in een klein dorpje en eten onze eerste “empanada”, een lekker stuk pizza-achtig gebak met tonijn. Nog geen twee uur later komen onze Canadese vriend terug tegen. Hij kan niet geloven dat wij zo snel stappen. Wij niet dat hij zo traag fietst. Het is weer leuk elkaar terug te zien. Zijn twee kameraden zijn achter maar komen er ook wel aan. Onder wegen is het ondertussen volop BOB-campagne, maar niet voor ons. 

We boeken in bij pension Prada en genieten van onze rust. De avond zullen we doorbrengen met onze Canadese vrienden! We kijken er  naar uit!