Venetië! Een mens mag nooit één kans laten liggen om deze stand opnieuw én opnieuw te (her)ontdekken ! Elk bezoek is altijd speciaal en werd wat mij betreft altijd getekend door het gezelschap met wie ik de ervaring – want dat is een bezoek aan de Dogenstad – mag delen.

Deze keer ga ik samen met Stef en vertrek vanuit Chioggia met een schip van rederij “Rafaello Navigazione”. Aan boord zitten ook de tweelingzusjes Eiya en Eika. We leerden elkaar kennen omdat één van hen hoorde dat we Nederlands spraken. De éne zus woont in Mechelen en kent dus onze taal waardoor we perfect kunnen communiceren onder ons. De andere zus woont in Toscane en kent dus geen Nederlands maar wél Italiaans… ook handig dus, behalve voor Stef… en met elkaar spreken de zusjes Spaans… ze zijn immers van Colombiaanse afkomst!  À la bonheur! Van een Bijbelse en Babylonische spraakverwarring was er nochtans geen sprake! Om elkaar écht niet goed te verstaan – zelf in je eigen moedertaal- moet het onderwerp blijkbaar religie zijn!

We varen voorbije vissersdorpen die door de lagune worden beschermd van massatoerisme. Ik heb de indruk dat deze mensen hun pareltjes beschermen en niet echt snel willen delen met buitenstaanders. Te begrijpen. Voor de lokale vissers die zelfs  dat nog te druk vinden is er nog een laatste toevluchtsoord. Op een paar honderdmeter van de kust zijn er op palen trabucco’s gebouwd. Ik kan me perfect inbeelden dat ze door de vissers worden gebruikt als “mancave” om ook onder de controle van bobonneke te kunnen ontsnappen.

We zijn extra opgetogen om onze uitnodiging te kunnen honoreren. We zijn immers uitgenodigd op het verjaardagfeestje van “La Serrenisma”. Dit jaar mogen de Venetianen inderdaad de 1600 verjaardag van hun stad vieren… en daar zijn we graag bij!

Na een dik uur varen zien we hoe de stad als een fata morgana uit de lagune tevoorschijn komt! Het blijft altijd magisch.

Het feit alleen dat de stad nog niet definitief verzonken is haar eigen lagune en finaal haar schatten enkel deelt met de visjes en krabben, mag al een wonder heten! Decennialang heeft de Italiaanse staat miljarden gepompt in een dijkensysteem waarbij de Nederlandse deltawerken écht wel klein lijken. De Italianen doopten het project “Mozes” die inderdaad de zee in twee kon splijten. De naam bleek profetisch te zijn… alvorens de deltawerken te kunnen voltooien werden eerst de zakken van zéér veel Italiaanse politici en industriëlen opengespleten waardoor er letterlijk miljarden wegvloeiden terwijl aan hetzelfde tempo de stad aan het onderlopen was!

Voor Stef is het een eerste bezoek aan de stad. We doen dus in eerste instantie de toeristische high lights maar verdwalen daarna heel graag in de veel minder drukke stukken van de stad. Gewoon flaneren en genieten. Elk hoekje waar je kijkt is de moeite en we vallen beide van de éne verbazing in de andere. Ik hou er in een paar Europese steden ondertussen wat tradities op na… één daarvan is te genieten van een drankje aan de voet van de Rialtobrug. Mijn broer Senne nodigde me hier ooit uit na een bezoek aan de Venetiaanse Opera Fenice… alléén daarom doet het me zo’n deugd hier terug te zitten, ook al maken de golven van de voorbijvarende ambulance onze voeten en rugzak bijna nat! 

Ik bezocht deze stad al meer dan een paar keer en doorkruiste ze te voet, nam vaporetto’s en als geen andere sprong ik als een vlooi van het ene naar het andere eiland. Eén ding deed ik nog nooit…dat éne ding waarvoor Venetië bekend staat in heel de wereld! Gondelvaren! Stef overhaalt me om samen een gondel te nemen en de stad vanuit dit perspectief eens tot ons te laten komen! Van een zaligheid gesproken! Twee sierlijke zeepaardjes trekken moedig onze gondel over het grijsblauwe water terwijl de gondelier heel behendig er richting aan geeft. We genieten intens van elke moment… hoe dikwijls doet een mens dit? We kozen voor onze tocht niet de route van grote monumenten maar eerder die van de kleine, ver van de toeristen geheimgehouden wijken. We beseffen dat deze stad dus écht wel inwoners heeft die hier geboren en getogen zijn, héél trots zijn op hun erfgoed, dat ook willen delen maar niet tegen welke prijs dan ook! 

Storm

Bij onze eerste terugvaart vaart naar Chioggia werd onze boot vervangen door een gesloten exemplaar, geen dakterras dus. Als dusdanig geen ramp waren het niet dat we dus binnen moeten zitten, mét mondmaskers in een broeierig hete jaren 60-bootje. De dreigende maar verfrissende regen bleef uit, de tropische warmte binnen hebben we wél gehad!

Bij de tweede terugvaart waren onze twee zusjes net op tijd! Ze dienden op hoge hakken, en in net iets minder gemakkelijke maar des te mooie soireekledij, door de Dogenstad te joggen om de boot te halen. Suskes toch! Deze verjaardag zullen ze niet vergeten! We genieten samen van de laatste blik op de stad en installeren ons, bovendeks, om te genieten van een rustige “cruise” naar huis.

Een klein uurtje voor we de haven binnenvaren zien we hoe de lucht antracietgrijs kleurt, de vogels zijn al lang niet meer te bespeuren… net als de meeste medereizigers op het bovendek, andere boten schieten ons voorbij aan formule 1-snelheden… Verdekke wat staat hier te gebeuren? Ons bootje vaart klaarblijkelijk moedig de zware storm tegemoet; op bovendek is er een kleine plek waar we met een achttal mensen kunnen schuilen. De stoelen – in rijen van vijf aan elkaar gelast – worden op het dek in één ruk weggeblazen tegen de reling. Aai, dit is serieus! Ondertussen helt onze boot gevaarlijk over en worden we tegen wil en dank naar de oever geblazen. Het giet ondertussen waardoor ook de zichtbaarheid quasi nul wordt. Toch beleven we bovendeks de tijd van ons leven! Van zo dichtbij heeft niemand van ons de krachten van de natuur mogen beleven! Het bliksemt en dondert ondertussen alsof het een ouverture van één van Wagners opera’s zou kunnen zijn! Na een spannend halfuur zijn we gered en varen we de havengeul van Chioggia binnen. Iedereen, bovendeks, is het erover eens. Dit was een unieke ervaring!

Terugkeer naar Chioggia

Bij terugkeer beslissen we telkens een biertje te gaan drinken in een onooglijk klein barretje aan de vissershaven van Chioggia. De habitués staan ietwat versteld van onze opwachting, véél toeristen wagen het niet hier binnen te stappen. Ze geven ons een warme verwelkoming door voor ons speciaal een medley te zingen van de beste Italiaanse chanson! De oudste van de hoop slaat keurig de maat met zijn kruk! Telkens we denken alles meegemaakt te hebben vallen we in een andere verbazing! Wanneer wij vertrekken vanuit het “cafeetje aan de haven” zien we hoe de grootste lawaaimaker de onverkochte croissants en brioches opkoopt voor vermoedelijk een prikje. Zou hij deze ochtend vertrokken zijn thuis om voor ontbijt te zorgen? In het oude centrum van de stad trakteren we onszelf tweemaal op een zalig visdiner dat ons wordt opgediend in de gietende regen… maar ons maakt het niet uit. We zitten onder een enorme parasol die nu dienst doen als paraplu!
Bij het teruglopen naar Sottomarina is de stad verlicht maar quasi verlaten. We lopen eenzaam over de ezelbruggetjes en door de smalle steegjes die door de zware regenval nu in een lichte mist hangen. Ik denk spontaan aan de sfeer die er hangt in de meesterlijk verfilmde klassieker van Thomas Mann: “Death in Venice”, in film gegoten door niemand minder dan Visconti met in de hoofdrol Dirk Bogarde!