Tirol heeft zijn geheimen duidelijk nog niet allemaal prijsgegeven. Vandaag heeft onze specialist ter zake K. een dagje Imst ingepland. De slagzin van dit stuk Tirol is “omarm de bergen”! Dat zullen we proberen… maar we dienen zeker niet overtuigd te worden van het potentieel van deze Alpenstad!
De langste rodelbaan van de Alpen loopt van de Untermarkten alm terug naar Hoch Imst. Alvorens de 3,5 km terug naar beneden kan scheuren op een slede moet men ze natuurlijk ook eerst naar boven.
We besluiten de kabelbaan niet te nemen maar te voet te gaan. We wandelen een kleine twee uur de bergflank op en volgen eerst het Pilzenpad dat door een dennenbos slingert. Op verschillende plaatsen zijn uit de bomen paddenstoelen gezaagd. Het pad volgde trouwens ook een bergstroom die zich in volle macht naar benden stort. Het weer is super, in de staalblauwe hemel staat een loden zon. Gelukkig lopen we hier in de schaduw van de dennen. Door de hitte wordt heel het bos geparfumeerd met de geur van dennenhars. Op sommige momenten waanden we ons zelfs in de Ardèche. Halverwege houden we halt aan een klein meertje… vermoedelijk een reservoir voor de skikanonnen die hier over een paar maanden de boel zullen wit spuiten en zo mijn Alpenbloempjes in een verdiende winterslaap vriezen.
Op de Untermarkten alm nemen we de tijd om een “cremmeke” te nemen bij wijze van lunch. Ook hier zijn de vergezichten weer onbeschrijfbaar mooi. Vanop een terras met fris Erdiger witbier aanschouwen we de Alpen in alle pracht! Stef blijft het te recht herhalen: hoe rijk zijn we niet.
Net voor ons vertrek houden we nog een kleine sanitaire stop… en daar ligt volgens Stef het grote probleem van Oostenrijk: het sanitair! Elke keer opnieuw zijn ze zo klinisch rein dat men als gast de grootste gêne heeft om ze te gebruiken en dus noodgedwongen ietsje minder proper achter te laten. Hoe doen ze het?
De Alpine Coaster is de langste achtbaan ter wereld in de Alpen… zo maken ze zichtzelf bekend! Het was inderdaad super. Iedereen weet dat ik geen waaghals ben maar dit was super! K. neemt de kop en Stef neemt de staart van het eerste vertrek. Voor het tweede vertrek, een dikke 25 meter achter het eerste, zit Jos natuurlijk in poleposition, hoe kan het anders… en ik de staart. Ik had het niet kunnen vermoeden maar ik heb van de dolle rit intens genoten. Stef heeft tijdens deze rit in hoogsteigen persoon moeten ervaren hoe onverbiddelijk de “zoener” wel kan zijn. Naar verluid werd hij tot driemaal toe licht in de achterbumper getoucheerd door de onverbiddelijke zoener die het natuurlijk niet over zijn hartje kon halen de remmen te gebruiken! Hadden we het anders verwacht?! Inderdaad Jos, met zo’n kameraden heb je geen vijanden nodig!
Vanuit het grondstation vertrekt een kabellift recht naar de Venet. Op zich niets nieuws dus ware het niet dat in deze “bak” een operator zit die de zaak bedient. Bij alle andere liften was dat het geval duidelijk niet. Waarom dan? Halverwege werd ons dit zéér duidelijk. Het “mittelstation” is een platform op een hoogspanningsmast dat met een passerelle verbonden is met de begane grond. Op een dikke 30 meter boven de grond worden de deuren van de cabine dus opengesmeten, wordt er een bruggetje gelegd tussen het platform en de cabine om zo nog wat medereizigers in- of te uit te laden. Op de terugweg merkte ik de paniek op in de ogen van een klein manneke dat op het plateau van het “mittelstation” daar versteend van de schrik stond te wachten en duidelijk geen goed oog had in de afloop van de benarde situatie waarin zijn onverantwoorde “new-age”-moeder hem wel had gebracht! Sukkelke toch.
Op de Venet zelf is een basisstation voor wandelaars van waaruit tochten kunnen worden aangevat. Verder straat er ook een observatiestation voor sterrenwacht… of wat ze daar zien en vooral wat ze daar beleven kan tippen aan wat wij nachtelijk ervaren vanop ons terrasje weet ik niet… het zag er in alle geval een heel stuk minder gezellig uit!
K. en Jos wagen het er nog eens op en smijten zich van een andere gondelbaan. Stef en ik wandelen gemoedelijk over het plateau en genieten van de ruwe natuur en de schitterende zichten.
Bij terugkeer in Hotel Mariënhof wordt onze bende vervoegd door Frederik, oud-collega van Jos, en ook fervent motoliefhebber. Ook Steven, natuurlijk ook uit België (Eeklo) is terug binnen. We leerden elkaar kennen gisteren. Ook voor hem is het Mariënhof de ideale uitvalsbasis voor zijn mototochten. Als klap op de vuurpijl komen ook nog Linsey en Jari binnengereden! De ploeg is nu volledig.