Een mens heeft twee oren en één mond

om twee keer zoveel te luisteren dan te praten.

Confusius, ons ingezonden door Hans Janssens


24 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 19

33 Km

475 km



Walking with:


Ook 23 juli werd volledig aangepast. We hadden gisteren geen WIFI en waren bovendien op het bal van de burgemeester... vandaar twee verlagen in één klap. Veel leesplezier.


Route:

  • San Esteban de Lece
  • Villaviciosa

We kunnen ons onmiddellijk inschrijven en onze rugzakken afsmijten. In de ommuurde tuin van ons pelgrimsverblijf rusten we uit samen met vijf Spaanse gasten die ook in onze kamer liggen. We dachten aanvankelijk alleen te blijven op onze bergtop maar dit blijk helemaal niet waar. De duiven vallen laat vandaag. Zowel fietsers als wandelaars komen nog tot in de vooravond de albergue binnen. Enfin wandelaars… diegenen die wandelen van de bushalte tot aan het verblijf. Waar pelgrims normaal opscheppen over het aantal afgelegde kilometers zijn deze bezig over waar de bus te nemen om zo weinig mogelijk te stappen.

 

Op het plein wordt ondertussen alles in gereedheid gebracht voor het grote feest van het dorp te vieren. De lampions hangen al, tafels worden uit de parochiezaal gesleurd en op het dorpsplein gezet. De DJ doet zijn eerste geluidstesten. De mannen van dit onooglijk klein dorpje vertrokken deze ochtend om te gaan vissen op zee. Het is deze vis dat zal worden gegrild op het dorpsplein. Dit mogen we in geen geval missen. Een uitnodiging hebben niet op zak maar dat schrikt Frankie niet af. Hij gaat onderhandelen met het feestcomité en kan bekomen dat we voor € 20 mogen aanschuiven aan de feestdis. € 20 vindt Frankie te veel en bekomt een pelgrimskorting van € 10! Goed gedaan. We gaan douchen en zoeken onze  properste kleren om naar het feest te gaan. Wanneer we onze opwachting maken blijkt er een probleem. Er is slecht 60 kilo vis gevangen en dat zou nauwelijks voldoende zijn om de binnengekomen reservaties te honoreren. Verdorie… verder is hier gewoon niets te eten. Frankie stapt resoluut op de burgemeester af, Elianneke en ik wachten vanop een afstand en bereiden ons mentaal voor op een avondje vasten. Men mag nooit het onze Frankie onderschatten… als het op onderhandelen aankomt is hij gewoon niet te kloppen. Na een klein kwartiertje komt hij terug en zegt tevreden dat het in orde is. En voor de normale prijs van € 10 per persoon! Meneer de burgemeester sleurt op z’n eigen rug nog een tafel extra buiten, de fiësta kan beginnen. De vis is gewoon overheerlijk. Verse zwaardvis filet, gemarineerd in fijne kruiden en gegrild voor onze ogen. Verder krijgen we ook nog kleine broodjes met vulling van chorizo. Het desserten buffet is samengesteld uit het beste van wat de dames van het dorp uit hun keukens kunnen toveren. Het leek wel een kookwedstrijd. In de wel héél democratische prijs was bovendien alle drank voor héél avond inbegrepen. Rode wijn plus que à volonté en lokale cider. De cabalero’s die het feest organiseren gaan elk rond met één fles en één glas. Ze houden met één hand het glas zo laag mogelijk, met de andere hand houden ze de fles zo hoog mogelijk. Vanop een hoge afstand wordt de cider in het glas gestort waardoor de drank licht bruisend wordt. Cider wordt in Asturië alleen gedronken in gezelschap en uit één glas. Samen feesten en delen wordt op deze manier wel heel letterlijk. De laatste slok uit het glas drinkt men niet uit daarmee spoelt men de rand van het glas en wordt gewoon op de grond uitgegoten.


 

Ondertussen zitten op de trap van het pelgrimshuis een handvol medepelgrims te kijken… en zich waarschijnlijk af te vragen waarom wij wél en zij niet op het feest zijn uitgenodigd. We worden als eerste bediend en de burgemeester himself ziet er op toe dat onze glazen altijd zijn gevuld. We delen de tafel met een sympathiek koppel uit Barcelona. Deze avond is onvergetelijk. Als één van de obers op order van de burgemeester alweer een nieuwe fles wijn op tafel zet beslissen we te vertrekken en te gaan slapen. Zolang we blijven zitten zullen we moeten blijven genieten van hun wijn… morgen is een zware dag! Het is uiteindelijk bijna middernacht wanner we naar ons pelgrimshuis gaan. De affiche was nochtans niet mis te interpreteren: om 22 uur binnen en lichten uit. Hoe zijn we dan toch nog binnen geraakt? Ook met de huisbaas heeft Frankie een deal gesloten!

Om 7 uur zijn onze rugzakken al gepakt en zijn klaar om te vertrekken. Eliane reikt ons nog een nectarine aan bij wijze van ontbijt. De wandeling wordt gewoon elke dag mooier. We lopen langs de oceaan en zien de prachtigste vergezichten. Onze tocht wordt geritmeerd door de aanspoelende golven van de oceaan… we lopen hier moeder ziel alleen en gaan op in de natuur.

Het ontbijt nemen we in de vorm van een broodje met Spaans stoofvlees… kaas of ham had de man niet. Het is in elk geval toch héél lekker. Ook het jonge poesje dat zit te spelen met de riemen van onze rugzak denkt er zo over en komt wat bedelen.

 

Het contrast is groot wanneer we de volgende badstad binnenlopen. Er moet gisteren een groot motortreffen hebben plaatsgevonden. Duizenden mensen hebben hier hun tenten neer gepland, honderden zware moto’s staan geparkeerd of al warm te draaien. Héél de horde is aan het ontwaken, véél tijd hebben we niet meer alvorens het festival een nieuwe dag in gaat. Wegwezen is nu de boodschap.

Onderweg komen we terug het Vlaamse gezin tegen dat met de fiets op de weg is. Het doet plezier ze terug te zien. De panda-mascotte Christiaan zit nog altijd stevig op het stuur van Vincent, hij was zelfs zo attent om de panda wat eucalyptus te voederen. Ondertussen rijden over de weg honderden zware moto’s, de ene al extravaganter dan de andere. Wat ze wél allemaal gemeen hebben is het verschrikkelijk lawaai dat ze maken. Veel last hebben de piloten van deze snelheidsbommen niet… zij dragen helmen.

 

De namiddag is lang en hard. Nog een kleine twintig kilometer stappen in volle zon en op een zwaar parcours is niet eenvoudig. We zien trouwens hoe andere pelgrims baden in de rivier of onder bomen in de schaduw liggen te slapen. Dit doen wij niet. We willen absoluut tot Villaviciosa  geraken!