Waar iedereen hezelfde denkt

denkt er niemand echt veel.

Walter Lippmann


26 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 21

33 Km

552 km



Walking with:


Route:

  • Deva de Gijon
  • Aviles

Een zwembad en zonneweide vlak voor ons houtenhuisje een beetje verder een resto en bar. Wat moeten we meer hebben. We besluiten eerst het zwembad in te duiken, dan te douchen en verder alle kleren die we écht niet om ons moeten hebben te wassen in één van de machines van de camping. Eliane en Frankie offeren zich op… ik zou wel willen maar kan niet. Ik heb één short gebruikt om te gaan zwemmen en de andere is in staking gegaan omwille van te smerig. Ik zit dus in ondergoed op ons terras het verslag te schrijven. Ondertussen komen twee gasten uit Barcelona ons vervoegen in het huisje. Ze startten vandaag en zullen 35 km minimum stappen per dag. Een hele eer om kennis te maken met Catalaanse helden. Of ze het zullen doen zal allen de toekomst uitwijzen. Verder wel toffe jonge heren.

 

Bij het inchecken hadden Eliane en Frankie al opgemerkt dat er  vandaag in de camping verse sardines worden gegrild… waarom dan nog verder zoeken. Koken kunnen we in geen geval in het tuinhuis waarin we slapen.

 

 

Eliane zegt tot onze grote verbazing dat ze “pintjesdorst heeft”, dit mogen we niet laten schieten en we nemen dus op de gezondheid van Jacob een aperitief in de bar van de camping.

 

Kan je nog het lied herinneren: “Les divas du dancing” uit de jaren ’80. Wel , hier zijn het de divas du camping. Onvoorstelbaar: er komt een dame binnen geschreid met de allures van de “Castafiora” uit Kuifje. Ze wankelt op hakken die volgens Frankie wel 12 cm hoog zijn, draagt een véél te korte zwarte rok en d’r bovenlijf is gedrapeerd in de zelfde stijl én met dezelfde stof dan de gemiddelde overgordijnen bij een rijke overgroot tante. De rok is zo kort dat ze nauwelijks aan de tafel kan aanschuiven… tafels op een camping, lieve schone, zijn altijd van de picknicksoort… over de bank stappen is dus de boodschap. En dit blijk totaal niet evident.

 

Haar vriendin heeft een zeer gewaagde rood-wit combinatie aangetrokken. Ook zij draagt stelten van schoenen en ruime fake-zijden broek. Haar topje is van een totaal onbepaalbare stijl. Haar haar daarentegen wel: Het haar is opgestoken in haar kruin waardoor de gitzwarte krullen terug naar beneden vallen als een uitgeregend vuurwerk, en zo een bijna elegante sluier vormen voor haar ogen.

Na het aperitief gaan we naar we en hapje eten aan de bbq. We betellen 12 sardientjes en een grote sla. Overheerlijk en meer dan te veel. Toch kunnen Frankie niet weerstaan aan een stuk gebraden ribben. Ook nu weer zit een van plaatselijk schonen te blinken voor haar publiek, ze is even bedreven in het uitschenken van de cider als het uitgieten van hetzelfde brouwsel in haar eigen keel. Vlak voor de BBQ zit een hond al een uur te janken… hij zit de volle schotels met ribbetjes voor zijn ogen passeren en de lege evenzeer. Sukkel van nen Blacky.

 


Wij liggen al lang te pitten wanner onze Catalaanse helden binnen komen. Héél even dacht ik dat het al tijd was om te vertrekken… maar kon met veel plezier men me terug voor uren te slapen leggen.

Even za zeven in de ochtend staan we terug gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Gijon is op een uurtje lopen en daar zullen we stoppen voor een ontbijt. De eerste “cafe leche” en voor Eliane een cafe Americano, en voor Frankie een aqua con gaz. Wie dacht dat alleen Italianen iets van koffie kennen is nu goed verkeerd. Het wordt heet aan de tafel besteld en de warm opgeklopte melk naar goedkeuren onmiddellijk op het terras bijgegoten. 

De weg uit de stad is zoals meestal weinig inspirerend. Na de obligate voorsteden met dito winkels komen we terecht in de zware industrie.

Zware transportbanden overbruggen de weg die op zich een spoorweg overbruggen die dan ook weer onder de autoweg lopen. De pipeline van god weet waar naar god weet hoe heeft hier wel tien vertakkingen. Totaal verloren loopt de weg tussen hopen van erts, schroot en misserie… de weg van Jacob is nooit eenvoudig maar waarom dan door dit stof?

Emile Zola heeft het in meer dan één roman beschreven hoe mensen in deze omstandigheden dienden te leven… jaren 1900. Leven hier, in deze omstandigheden dan ook nog mensen? JA!!! We zagen hoe twee figuren een heuveltje afliepen. Wandelen deden ze niet, ze tripten, als de geesten, de sukkels. Op welk een soort van drug of speed is ons echt  niet bekend, maar ze waren bleek en grauw waren onder invloed van een “shot”. Nog meer deprimerend is de zekerheid dat ze meer dan vermoedelijk dat ze uit deze miserie nooit zullen kunnen ontsnappen… omwille van de drugs…ocharme ja maar zeker omwille van véél, véél te veel verdriet. Hoe triest is het om te voelen wat wij als desolaat benoemen hun enige toekomst is.

En toch zagen we hoe op mini-percelen mensen groenten verbouwen en dit met veel toewijding. Met volle hoop zetten ze ook voor hun vensterraam ook bloempjes. Vanwaar halen deze mensen zoveel moed? Hoe blijven ze uit het zwarte stof van de fabrieken van dit bijna door god vergeten gat dan toch te geloven in hun eigen lot? Hoe?

Onze albergue is al even troosteloos, maar slapen zullen we doen na de volle 33 kilometer te voet.