Mik op de maan, zelfs als je mist zul je tussen de sterren belanden.


30 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 25

30 Km

635 km



Walking with:


Route:

  • Canero
  • Luarca
  • Navia

De maaltijd in ons twee sterren-hotel is écht lekker! We kunnen in het spotgoedkope “menu del dia” ook eens groentjes bestellen. Eindelijk! De hoofdschotels zijn ook écht de moeite, lekkere stukken vlees of kleine forellen waarvan de buik gevuld is met gedroogde ham. We lopen terug naar onze garage en stellen ons de vraag hoeveel andere pelgrims hier zullen maffen. Tot onze grote verbazing stellen we vast dat zelf die éne andere gast die hier daarnet nog wel verbleef, is verdwenen. We slapen dus in onze garagebox slechts met z’n drietjes en dit in een “kamer” die voorzien is voor tien. De matrassen zijn wel vier sterren waard. We slapen hier als de besten! Frankie zet wel even de installatie aan die alle insecten moet verdelgen. Zullen we dit zelf dan ook wel overleven?


Blijkbaar moet het deze nacht al beginnen regenen zijn, ik heb in alle geval niets gehoord. Wat ik wél weet is dat we het vandaag niet gaan droog kunnen houden. De wolken hangen laag en voorspellen weinig goeds.  Alles baadt in een mysterieuze nevel. Na een ontbijt op z’n Camino’s – Cola en croissant – vertrekken we via de N 634. Elianneke kan haar bottinekes niet meer verdragen en noch minder zien. Nu door hoog gras trekken of modderige paden lopen is dus zeker geen optie. Na een dikke twee uur stappen komen we in de kleine haven van Luarca.  We bekijken de haven en houden heel even halte. In volle zon zouden de prachtige kleuren van de boten véél beter tot hun recht komen.  Het stadje zelf ligt er anders verlaten en zelf vervallen bij. Het geheel is met deze weersomstandigheden eigenlijk troosteloos. We verlaten het dorpje via een pad recht omhoog. Van de vallei moeten we terug de heuvel over. Op de kam staat er een bord dat er ons aan herinnerd dat we  op de “Camino Real” zitten. De vorstelijke weg… we zagen gisteren al Koning Juan-Calos. Wie zouden we vandaag dan nog tegenkomen?

Ondertussen blijven wij maar via het pad stijgen en blijven de wolken aan hetzelfde tempo zakken. Tegen de middag lopen we letterlijk met ons hoofd in de wolken. Echt herfstweer eigenlijk. Wijzelf wapenen ons tegen de motregen en de zéér dichte mist. De natuur daarentegen stelt zich open… ik heb de indruk dat ze zich herstelt en gulzig van de regent drinkt en haar dorst aan het lessen is. Vlinders zijn er vandaag niet meer bij, die komen met zo’n weer niet buiten. Zij fladderen liever in de zon, de slakken des te meer. Met zo’n weer zijn ze niet te houden. Ze steken straten en pleinen over en lanceren zich voor de 100 meter in tien uur! Hier kan ik ze wél verdragen, thuis tussen mijn Hosta’s verdelg ik ze met een sardonisch plezier en bescherm mijn planten met blauwe korrels die Mark me heeft gegeven! ’s Anderendaags moet ik dan alleen hun lege slakkenhuizen ruimen!

We blijven lopen in de regen en de mist. Als we op twee kilometer zijn van het eindpunt denken we even aan rusten. Toch doen we het niet. Nu moeten we doorzetten. In een dorp dat deze titel niet waard is komen we aan bij de albergue. “Closed because of works” weet het bord ons te vertellen. Hier is in elk geval niet veel te beleven, de verlaten school ligt langs een gewestweg en heeft noch winkels, bars of wat dan ook in de omgeving! We moeten dus nog 4 kilometer verder. In een even klein onooglijk dorpje is er wel een hotel… een vier-sterren hotel… waar op een dikke bruiloft de bruid wordt binnengereden met een zware Cadillac. Hier moeten we dus ook niet zijn! En alweer  trekken de pelgrims verder. Ook hier is geen plaats voor ons. We houden even halt aan bar “Kabanna” en organiseren ons. Eliane doet een telefoontje naar een pension en geraken er binnen. Hartelijk dank aan Eliane en Jacob. Anders hadden we ons geluk nog verder moeten zoeken.