21 juni 2015

Distance today

Total distance

Weather


DAG 77

25 Km

2036 km



Previous daily reports: click Belgium, France, Spain.


Sleeping: Albergue "Publico", Astorga


Walking with: Gerry en Wilma


Route:

  • San Martin del Camino
  • Astorga

Op het terras rond het zwembad zitten twee soorten kiekens. Die mét en die zonder pluimen. Die met pluimen leggen eieren en krabben wat rond in den hof. Die zonder krabben ook rond maar dan zonder eieren te leggen. We moeten er ons bij neerleggen... we komen zo dicht bij Santiago dat “The Way”-fanaten (film met Martin Sheen) hier met bussen worden afgezet en heel pelgrimachtig doen. Enfin, ze doen maar.

 

Terwijl we nagenieten en herinneringen aan het ophalen zijn van onze epische tocht laat een Franse bomma zéér duidelijk haar ongenoegen blijken dat we zelfs een tweede fles witte wijn bestellen... en dit bovendien in het bijzijn van haar kleinzoon! Enfin Pardieu. Hoe durven we. Ze haalt uit naar haar oogappel omdat ze teleurgesteld is dat ze na inspectie van zijn rugzak heeft moeten vaststellen dat zijn tandenborstel niet was opgeborgen in het daarvoor voorziene vak van de door haar aangekochte toiletzak. Grootvader en kleinzoon blijken waardige caminogangers te zijn en schenken haar zelf geen blik en kaarten rustig veder. En bobonne? Die memt gewoon verder. De met hel blauwe nagellak geverfde klauwen van de vrouw in kwestie grijpen anders wel heel gulzig naar de wijn die gratis is inbegrepen in het menu dat we met 20 andere pelgrims delen. Dit natuurlijk nog altijd in bijzijn van haar kleinzoon. De onbeschrijfelijke blik die ze trok toen de Spanjaarden met veel plezier een goede kluts cola in hun rode wijn goten, was om niet meer van bij te komen. We hebben hier duidelijk nog niet gedaan met lachen. We installeren ons na de maaltijd op het terras en bestellen – niet alléén en uitsluitend uit pure provocatie – nog met veel genre een flesje bij. Voilà madamme la doyenne du Camino.  Wij genieten van onze 2000 kilometer... sorry, u natuurlijk ook, maar dan spreken we van de hoogte van uw pretentie.


Na een zalige nacht vatten we tocht aan. Mijn voeten en hebben eindelijk verstaan dat ze hun stil verzet in de vorm van blaren of krampen maar beter stoppen. Marcheren doe ik toch, desnoods op mijn handen.

Er zijn twee alternatieven voor de weg vandaag. We kiezen voor de langere maar véél mooiere weg door het landschap. Eindelijk weg van de drukke N120 die de verschillende steden van de Camino aan elkaar rijgt als kralen in een echte paternoster.

Bij het afdalen van de heuvel zien we een dorpje dat is weggestoken tussen de groene velden. De kleuren zijn vandaag weer zo fel. Donkerrode aarde, de lucht nog blauwer dan Will Tura het ooit heeft kunnen bezingen. We naderen het dorp en horen muziek. Tof, weer een feestje. Pas als we even gaan zitten, merken we dat het meneer pastoor is die aan de kerktoren een megafoon heeft hangen om zijn mis door het dop te laten galmen. Willen of niet, je komt er gewoon niet onderuit. Naar zijn mis zul je luisteren. Geen wonder dat hier geen ooievaar op de kerktoren zit.

In de velden zien we hoe boeren met een vernuftig systeem van kanalen hun velden irrigeren. Ze verbouwen maïs, graan en hop! Dit zijn de eerste hopvelden sinds ons vertrek in België.

De weg is redelijk zwaar en het wordt heuvelachtig. Frankie maakt zelf de opmerking: “Kijk daar windmolens, dat is gevaarlijk!”. Dat wist Don Quichot ook. Waarom gevaarlijk?  Windmolens staan op hoge heuvels en bergen... en die moeten we de komende dagen over.

Op de top van een heuvel staat een man met een kraam waar je gratis een vers stuk meloen of ananas of ander fruit kunt nemen. Hij biedt ook sapjes, water of thee aan. Het is donativo, je geeft dus wat je wenst. We doen ons tegoed aan alles wat zijn kraam te bieden heeft en krijgen een wel gemeende “Buon Camino” bij ons vertrek.

De brug die de Camino ons doet nemen over een verlaten spoorweg is lachwekkend. Hier zijn tonnen metaal voor nodig geweest. Het heeft meer weg van een attractie van een pretpark. Vermoedelijk heeft de burgemeester van dit dorp een vriend-bruggenbouwer willen plezieren.

Bij aankomst in de stad boeken we onmiddellijk een kamer in de Refuge Publico, betalen voor een kamer van 4 de volle € 20. Wilma en Gerry komen over een uurtje, dus wij gaan op het plein en “scoren” al een pintje.

Een Karl Lagerfeld/Eddy Wally-achtig figuur komt het plein opgelopen op het moment dat twee figuurtjes op de gevel van het stadhuis tegen een blikken doos slaan. Het is pas 13 uur en “ze” komen al buiten. We zullen nog iets beleven in Astorga. Nog géén uurtje later komen Gerry en Wilma het plein op, bijna tegen de processie in die de andere kant van het plein oploopt. Ook hier is het eerste communie, de cinema is niet anders dan in Logrogno, ook hier zien we meisjes met strikken op hun rug alsof het paaseieren zijn. Ik maak me wel zorgen voor de Amerikaanse oorlogsvloot... aan de kostuumpjes van de jongetjes te zien loop hier drie kwart van de admiraliteit mee! Oppassen Obama.

We geraken in gesprek met een koppel Amerikanen die de Camino doen met de fiets. Ze bestellen een tafel vol eten maar geven ons de helft.