We lopen na een korte wandeling het plaatsje Porto Marin binnen. Het lijkt me een enorm meer maar eigenlijk is het een rivier. Het is hier prachtig, een briesje, zeilboten op de rivier, mooie huizen met ruime terrassen. Het lijkt wel de rivièra... zo mooi. We nemen een kamer van 10... er kunnen er uiteindelijk dan maar 5 anderen bij. Ondanks de korte wandeling hebben we toch geen zin om nog veel van de stad te gaan verkennen. Ik laat aan Tom m’n Franse versie van de eindconclusie lezen. De gast heeft verdorie een heel sterk taalgevoel. Hij weet niet wat hij wil doen na de Camino. Het was de bedoeling daar voor een stuk achter te komen... het noodlot heeft daar anders over beslist. Ik vertel dat hij een superleerkracht zou zijn. Hij is opgetogen - neemt dit op als een compliment - en neemt het zeker in overweging. Blijkbaar had ik dat ook al in Logrogno verteld. Na een supermaaltijd in een restaurant keren we terug naar het terras van waarop we vertrokken zijn.