Dag twee van ons ski- en rodelvakantie. Met volle moed vertrekken we richting Fiss. Vandaag steken we een bergpas over en gaan eens kijken of de sneeuw aan de andere kant wel echt witter of kouder zou zijn. Op basis van mijn afvaarten gisteren zou dit op mijn niveau zijn… “het is te doen”; zei Linsey… ook André van de wandelclub “Tervuren Bos” pleegde dat te zeggen met het idee me door een corniche op 1500 m hoogte te jagen!

Met moeite vertrokken schiet de paniek in mijn benen, skiën lukt niet meer, mijn lijf slaagt in veiligheidsmodus. Ik durf met mijn ski’s niet dalwaards te gaan en kan dus ook niet meer draaien… met véél moeite geraakt ik tot bij Linsey en voel ronduit mijn hoofd draaien… dit komt totaal niet goed! Wat nu? Hoe geraak ik hier weg? Zonder ski’s is onmogelijk.  Het lukt me uiteindelijk toch om veilig naar beneden te geraken maar mijn zelfzekerheid krijgt een even grote knauw als mijn zelfbeeld. Waarom geloof ik niet meer in mijn eigen capaciteiten? Waarom kan ik de afdalingen en bochten die ik gisteren wél kon nemen, vandaag niet meer nemen?

Met de grootste moeite van de wereld geraakt ik tot aan de Rastbahn lift die mij… zelf nog hoger heeft gebracht. Tot in de vallei haal ik het niet. Sommigen lossen problemen op door ze “mee te nemen”, andere door ze te negeren, zoals je hier sta is de enige oplossing de oorzaak uit te vergroten en dan er héél gericht mee aan de slag te gaan.

 

Aan de Möseralm neemt Stef mijn ski’s over. Het lukt niet meer en ik voel me rot. Toch laten we het niet aan ons hart komen. Kathy neemt me resoluut mee naar de Möseralm café om me te laten bekomen… ik heb al héél dikwijls mogen ondervinden hoe goed mijn vrienden me kennen en dus ook weten hoe me op te vangen.

Stef en Linsey duiken met de ski’s de dieperik in en storten zich zonder twijfelen de Möseralm af. Miljaar! Kathy en ik nemen de lift naar een station hoger en besluiten het voor bekeken te houden vandaag! De vergezichten zijn hier ronduit adembenemend. Op de hoek van het terras is nog precies één dubbele "transat" vrij… en het is de onze. We zitten op de eerste rij voor een spektakel dat we niet snel zullen vergeten! We geraken ronduit niet uitgekeken op zo’n machtige bergmassa. Vandaag zijn er gelukkig een paar schapenwolkjes die nu en dan het volledige decor in een ander totaal andere sfeer herscheppen. Het schouwspel is adembenemend… hoe klein zijn wij ten opzichte van de bergen waar wij nu in zitten?

Het is vandaag de laatste dag van het jaar… als ware het een filmvoorstelling zie ik op het witte rotsmassief vlak voor me mijn volledig jaar de revue passeren. Ik denk terug aan mijn professionele carrière waar ik de hoogste eer mocht ontvangen door koningin Paola maar ook in de drek zat te dabberen met collega’s die niet vooruit wilden, verder voel ik scherp verdriet wetende dat mijn broer hier ook zo graag was, ben ik héél dankbaar voor de schitterende reizen die ik het laatste jaar maakte… er is gewoon geen betere plaats om een jaar af te sluiten dan op deze Steinegg alm. Moge het scherm gevormd door de sneeuw, waarop het jaar werd geprojecteerd, straks in de lente stilletjes wegsmelten en al onze zorgen en verdriet omzetten in druppels water die de plantjes zullen doen groeien. Verdwijnen om te laten leven?!?

 

Tegen valavond vetrekken we terug richting hotel. Deze avond staat er ons een zevengangenmenu te wachten.

Na de schitterende maaltijd werden we vriendelijk verzocht naar buiten te komen om op gepaste wijze afscheid te nemen van oudjaar en het nieuwe jaar feestelijk in te luiden… hoe dan? Met een spetterend vuurwerk dat vanop de parking van het hotel werd afgeschoten. De hele heisa die in de lage landen wordt gemaakt over het afsteken van vuurwerk heeft het hooggebergte nog niet bereikt! Het was ronduit prachtig!