Beschaving is niet meer dan een verflaagje

dat bij de minste regen verdwijnt.

Auguste Rodin


27 juli

Distance today

Total distance

Weather


Dag 21

22 Km

552 km



Walking with:


Route:

  • Aviles
  • Nalon

Slapen deden we als de besten! Terwijl Frankie en ik aan het praten waren met andere pelgrims aan het onthaal zorgde Elianneke dat de beste bedden de onze waren: vlak voor het venster! Ze zullen ons niet meer liggen hebben in deze zweetkoten.

 We nemen ook vandaag een café Americo of eentje met leche bij het ontbijt. We missen bij het verlaten van de stad blijkbaar een paar pijlen waardoor we tot in het volgende dorp moeten lopen om de officiële pelgrimsweg terug te vinden. De lucht is zwaar geladen met regen en hopen het droog te kunnen houden.

Na een dikke twee uur stappen zijn we eindelijk terug in de volle natuur. Het is zalig te horen hoe de vogels met elkaar converseren, de vlinders fladderen terug in het rond… eindelijk terug op weg. Avriles was de laatste grote stad voor we Santiago zullen bereiken over een dikke tien dagen. We gaan nog twee dagen de kust volgen en duiken dan de bergen van Galicië in.


 

Rond 11 uur kijken we uit naar een terrasje dat op zich laat wachten tot dik 12 u 30. Ondertussen doen we ons in de Asturische bossen tegoed aan de lekkerste braambessen. Een kinderhand mag dan snel gevuld zijn… een volwassen hart is niet véél groter.  We worden voor onze inspanningen wel beloond. Op het eerste terrasje zitten ook Dirk, Marianne en Vincent. In hun gezelschap zijn ook Mica uit Parijs en zijn compagnon Filip uit Krakau. We kruisten elkaars pad al een aantal keer en het is altijd een plezier ze terug te zien. De Camino smeedt vriendschapsbanden die even mooi als uniek zijn. De zaak wordt hier gerund door een soort manswijf dat duidelijk laat merken dat zij (of hij) hier de baas is. Ik bestel binnen maar moet op de drankjes wachten buiten op het terras. Zo is het. Ze bestelt ons buiten, uiteraard aan terras prijzen, en doet bij wijze van bevestiging van haar positie er nog een schepje bovenop. Ze neemt een loodzware betonnen parasolvoet op alsof het haar sachocheke was dat ze vermoedelijk nooit heeft gehad. Miljaar als je daar een slag van krijgt plak je in haar vitrine.

Na een zalige pauze gaan we verder op weg. We moeten vandaag nog een stuk verder geraken. Na een dikke 22 kilometer is er een auberge waar we iedereen zien in trekken. De volgende is pas over 20 kilometer en dat gaan we zeker niet doen. We opteren uiteindelijk voor een klein appartementje dat ons ook toe laat voor de eerste keer zelf te koken. Het is super rond de klok van 3 in een studio te zijn dat ons een bijna thuisgevoel geeft… in alle geval is overal thuis op de Camino.