“The mountains are calling and I must go.” 

John Muir


Datum

Distance today

Total distance

Weather


9-10/07/2022

0 km.

0 km.


Altimeters up

m.

Altimeters down

m.



Sleeping: Marienhof Fliess


Walking with:  Kelle


Route:

- Tervuren - Fliess (A)



Ondanks het feit dat men een zwarte zaterdag had voorspeld in het verkeer, verliep onze rit vlot. Zéér vlot zelfs. We hebben een stukje van de laatste 100 km afgelegd als deel van een "uphill car race". We namen onze start in het dal waar je zonder moeite de breedte en het merk van de banden van de racewagens kon aflezen uit het asfalt. In alle haarspeldbochten stonden stewards met brandblussers en borstels klaar om het wegdek indien nodig terug berijdbaar te kunnen maken. We waren de laatste wagen die door werd gelaten alvorens een nieuwe lading racemachines op de berg werd losgelaten. Kelle nam met verve zijn rol op als rallypiloot en dreef mijn polootje met meesterlijke stuurkracht door dit zotte circuit! Als klap op de vuurpijl kregen we zelf een mooie chronotijd cadeau. En zo komt het dat we aan een hoge snelheid zijn begonnen aan een week die voornamelijk onthaasting tot doel had.

Eén reden waarvoor we graag terugkeren is de legendarische gastvrijheid van Hanna en Sam. Eens te meer worden we ontvangen als échte familie! Tijdens de apero overhandigde Kelle een heel speciale attentie die Kathy voor onze vrienden heeft gemaakt. Verleden zomer heb ik tientallen Alpenbloemen gefotografeerd en die in een Photoshop-montage verwerkt tot een boeket. Ik stuurde het vervolgens naar een Nederlands bedrijf dat het op canvas afdrukte in de vorm van een in te kleuren schilderij. Kathy spendeerde uren, dagen en zelfs stukken van nachten om de duizenden vlakjes – waarvan de meeste niet groter waren dan een speldenkop – in te kleuren. Het resultaat is verbluffend. En dat vonden Hanna en Sam duidelijk ook! Tegen volgende week, als we terug in Marienhof zijn zal het een ereplaats hebben in het restaurant.

Het doel van deze reis naar Tirol is de Lechweg af te leggen. De 125 km lange wandeling volgt de rivier Lech van bron tot monding. We dienden dus van vallei te verhuizen en wisselen Fliess in voor Lech, een dikke 50 km verder. Een dichte mist maakt het bijna onmogelijk te rijden over deze Alpenbaantjes. Gelukkig rijden er een aantal motards voor ons uit waardoor Kelle zich kan richten op hun achterlichten. Lech is duidelijk een heel stuk mondainer dan het gemoedelijke Fliess. Het resort is het skioord van verschillende koninklijke families die in hun kielzog heel de "beau monde" van Europa meesleuren. Lech past daarom perfect in het lijstje met Sankt Moritz en Gstaad in Zwitserland of Megève in Frankrijk.

We besluiten, ondanks de dichte mist, toch met de kabelbaan naar de Rüfikopf te gaan. Het uitzicht moet adembenemend zijn… als het weer open is ten minste. Op een korte wandeling naar een bergmeertje genieten we ondanks de mist toch met volle teugen. We blijven gefascineerd door de verscheidenheid aan bloemen en planten. Zijn er die dan niet in België? Vermoedelijk wel maar we zien ze niet, te gehaast, te weinig tijd, te druk. Op het uitstalraam van een van de luxeboetiekje in Lech lazen we het al: Meer tijd, meer liefde en meer geluk! 


Van één ding zijn we wél zeker… hoe mooi zou de Tervurenlaan zijn met zo’n bloemenpracht in plaats van niet gemaaid totaal verwaarloosd gras en onkruid.

 

In het panoramisch restaurant trakteren we ons op een Rüfikopf Wanderer Teller… een plank met alle lekkers dat in deze vallei wordt geproduceerd! Zalig. We namen plaats aan een grote ruit in het resto en zien initieel niets… de witgrijze mist is gewoon te dicht. Nu en dan blaast de wind de wolken weg en wordt het doek over de vallei langzamerhand gelicht. Ons plaatsje aan een de grote ruit wordt hierdoor een ereloge waaruit we het spektakel van moeder natuur kunnen bewonderen.


De maaltijd in Lech wordt opgediend in het aanpalende viersterrenhotel, en dat zullen we geweten hebben. De schotels zijn bijna even verzorgd als het voorkomen van de meeste hotelgasten. Aan de tafel voor ons zit “The lady in red” in haar eentje haar maaltijd te nuttigen, alles is assorti, inclusief de vlamrode lippenstift die ze bij wijze van gunst ten opzichte van het personeel kwistig op haar servet achterlaat. Aan de tafel ernaast wuift een Frans koppel de lokale wijn weg. De excellente wijn wordt namelijk in karafjes opgediend en dat is er voor hen duidelijk vér over. On veut du vin en bouteille, non mais!