GLEN DAM en LAKE POWELL



Zoals gebruikelijk starten we onze dag vroeg. De Lucky Luke-staat is nog altijd even doods. We besluiten een uurtje verder te ontbijten. In een tankstation eten we een snelle hap op een bankje buiten en zien hoe kolibries komen aanfladderen en ook hun ontbijt komen nemen. Ik zag nog nooit het kleinste vogeltje ter wereld live. Met zijn 15 tot 80 vleugelslagen per seconde worden ze door Jona niet ten onrechte bestempeld als ADHD-vogeltjes.

De landschappen zijn weids en machtig. Groene landschappen met op de achtergronden de rode rotsen die ons uiteindelijk zullen blijven volgen tot in de Grand Canyon. Vandaag heeft red Neck Jon “The road to nowhere”, van de Talking Heads gekozen als nummer om te starten… een dik uur na ons vertrek. De cola light bleek moeilijk verteerbaar deze ochtend, wat zou er aan de hand geweest zijn met de ijsblokjes?

 

Na een dik uur rijden, zien we de eerste oevers van het Lake Powell. We bezoeken eerst de Glen Dam. Met zijn 217 meter hoog, 91 meter aan de basis en 7 volle meter beton aan de top, is hij na de Hoover dam de grootste van de States. 17 jaar duurde alvorens het stuwmeer het juiste peil had. Men krijgt de Coloradorivier niet zomaar onder controle! De dam zorgt voor de elektriciteit van vijf miljoen huishoudens en regelt de waterhuishouding van de halve Westkust. Indrukwekkend dus. Na de middag zullen we op het meer varen en de canyons vanuit een ander perspectief bekijken.

Om 12.15 u. zijn we in het bezoekerscentrum waar de boottocht van start gaat. Het is nog niet duidelijk hoe de ploegen zullen worden samengesteld. Sommigen nemen de tijd om in de shop nog wat te kopen, anderen rusten uit op de sofa. Met een redelijke argwaan verzamelen de opvarenden zich aan het vertrek, de kleuren van de ploegen beginnen zich af te tekenen, de ploegbazen verdwijnen. Wij staan als eersten… maar voor hoe lang nog? Zal onze positie wederom worden bedreigd zoals bij de start in San Francisco?  De spanning stijgt! Wie zal vandaag het verschil maken? Rond 12.40 u. komt de koerscommissaris ons de instapkaarten uitdelen. Blijkbaar worden vandaag twee koersen gereden: de blauwe én de grijze. Vlak voor de officiële start mogen zij die zich verplaatsen op vier wielen – omwille van té oud of té jong - éérst vertrekken, met de absolute zekerheid toch altijd laatst toe te komen. Elke zekerheid is er één!
Geen seconde na het vertrek scheurt een groepje Aziaten zich af van het peloton en stort zich in de afdaling. Het podium is gekend alvorens de koers goed vertrokken is. Wat gebeurt er? Wij trekken de kop in de tweede groep… wie zal volgen én vooral is de ploeg compleet? Vlak na de eerste bocht probeert een Franse Mamzel, met zoals gewoonlijk meer pretentie als elegantie, met haar kinderpoussette een Saganneke te plegen op mij! Met haar vierwielig getuig tracht ze me tegen het beton te duwen. Het lukt niet…. Il-y-en a qui y vont fort! Het zal wel zijn… Ze gaan verder, zal nog iemand ze kunnen stoppen…. Ze zetten het uiteindelijk op een lopen als ze als eerste achtervolgers de steiger op moeten én met lede ogen toezien hoe de schaduwplaatsen op het voordek voor het grootste stuk naar de top drie gaan, zo is dat in de koers. Het podium pakt de bloemen én de schaduw van de kiosk waaronder ze worden uitgedeeld. Een losse-handjes-saganneke moet je hier niet placeren, de volledige bemanning van de “Dessert Shadow” zijn dames, die wél van wanten weten én vooral Vanwanten niet zijn. Eén van de dames heeft zelfs een Mike Tyson-figuur.

We maken een boottocht van een kleine drie uur op het Lake Powell. We zagen al véél tijdens deze reis. Zou deze boottocht ons nog kunnen verbazen? We blijven de fout maken van dingen te vergelijken… omdat we gewoon niet beter weten.

 

De audiogidsen geven ons informatie over alle rotsformaties, de historische achtergrond van de verschillende fases van de ontwikkeling van dit gebied, een heleboel zéér interessante weetjes. We bevaren twee armen van het enorme Lake: de Navajo-arm en de Antilope-arm van het stuwmeer.

 

Op de Navajo-arm zijn het vooral de gigantische figuren die men kan herkennen op de enorme rotswanden die me zullen bijblijven. Draken, haaien en andere dieren meent men te zien in de rotsen.

De uitzichten zijn inderdaad enorm, de rotswanden allemaal even boeiend. Toch is het de Antilope-arm van het stuwmeer die me het meest zal bijblijven. De commentaren die we via de audiogids kregen, zwijgen nu definitief en maken plaats voor enkel Navajomuziek. We zijn eigenlijk al héél de dag in hun gebied. Dit is het land waar zij niet alleen hun roots en dus geschiedenis hebben maar vooral ook hun toekomst ligt. Van hieruit zijn ze verdreven en hebben hun “Big walk” van 300 mijl moeten ondernemen naar het reservaat waar ze rond 1880 werden opgesloten. De motieven in de rotsen, de kleuren, het volledige plaatje krijgt een andere dimensie met deze muziek.

Aan de overkant van het meer ligt het kleine stadje Page. We slapen er in een klein roadhotelletje dat wél een ommuurd zwembadje heeft in het midden van de parking. Traditiegetrouw nemen we een pintje aan de wagen en besluiten een frisse duik te nemen. Na een halfuurtje besluit ik naar de supermarkt te gaan wat meer aperitiefpintjes te gaan halen. Bij het binnenlopen van Safeways besef ik dat ik geen ID bij heb en moet dus onverricht ter zake terug te keren naar de kamer. Zonder bewijs van mijn leeftijd mag ik geen bier kopen, paspoort halen dus. Na een halfuurtje stond ik dan eindelijk toch terug aan de kassa… waar mijn ID gewoon niet gevaagd wordt! Krijg nu de kleren! In Arizona zijn de regels weer al anders! Had ik dat geweten.

Het avondmaal nemen we in een Mexicaans restaurant. We bestellen alvast 10 Maragharitta’s van het huis. Geen 5 minuten laten komen ze aanrukken met 10 kelken van elk een halve liter! De tortilla’s met spicy saus worden in overvloed aangeboden door het huis. De sfeer zit er goed in en dat valt ook aan de obers op. Voor we het goed en wel beseffen zitten we met sombrero’s ons het hoofd. Ook hier zijn de porties weer véél te groot en zoals gebruikelijk verlaten we het restaurant met een doggybag vol!  De meeste beslissen te gaan slapen, Jona gaat nog even skaten en Stef beslist naar “downtown” te gaan om de dag af te sluiten.