De nacht in onze privé kamers is zalig. We spraken af nog samen te ontbijten en doen vandaag maar een korte etappe. We nemen afscheid buiten op de stoep van onze toffe Waalse vrienden. Met zware benen en zwaar gemoed vertrekken we… weliswaar véél minder zwaar geladen. Brigitte en Thierry doen een pak van onze bagage terug mee naar huis. Hebben we de les dan nog niet geleerd? Toch wel, maar we pakken onze rugzak met de ervaring van de Camino van verleden jaar. We stapten toen in prille lente door Frankrijk en zitten nu in volle zomer in Spanje.

Ook Mirna en Calvin zijn veel te zwaar belanden. We zagen ze gisteren op hun eerste dag en waren zeer zwaar geladen. Ze sleuren met alle camingspullen en vonden zelf nog plaats voor een gitaar. We spreken even samen en beslisten gisteren om een stuk van hun pakken terug naar huis te sturen. Ook de gitaar gaat terug naar huis. Mirna is nochtans niet aan haar proefstuk toe. Ze deed verleden jaar de Camino Frances… in de periode dat wij er ook toen waren. Hoezo? Ze doet haar verhaal en wij het onze. Wanneer blijkt dat zij ook Tom heeft gekend gaan onze haren rechtstaan. We informeren haar over de tragische afloop van de afloop van zijn Camino. Ze is er het hart van in. De wereld is klein op de camino. In Ribadesella drinken we samen een café con Leche en horen hoe de beiaard in de kerktoren een mooi deuntje speelt. Onze Nederlandse vrienden moeten dringend vertrekken richting postkantoor.  Calvin vertrekt en wenst ons een “Felice Navidad”. Ik stik bijna in m’n lach wanneer Calvin vraagt waarom? Hij wist niet dat hij eigenlijk ons een “vrolijk Kerstfeest” heeft gewenst.