Datum

Distance today

Total distance

Weather


17 juli 2022

8 km.

126 km.


Altimeters up

361 m.

Altimeters down

373 m.



Sleeping: Marienhof Fliess


Walking with:  Egon en Kelle


Route:

- Sulslalm



De laatste etappe van de weg zullen we niet afleggen tussen Pflach en Fussen aangezien we hebben afgesproken met Egon. Gisteren was het ons onmogelijk onze afspraak na te komen aangezien er geen bussen meer reden om onze auto te halen aan het vertrekpunt in Lech. Is het een spijtige zaak om de weg niet volledig uit te lopen tot aan de monding? Zeker niet! Ons ziekenbezoek is van veel groter belang, lange wandelwegen gaan in eerste instantie over de ontmoetingen met mensen, en daarin is de Lechweg niet anders!


We weten niet goed aan wat we ons mogen verwachten. In het begin van de week lag Egon met zijn linkerbeen onder een tonnen zware boom. Zijn echtgenote is aan het werk in Reutte en de dochter is niet thuis. Het is duidelijk dat hij dus moeite zal hebben om voor zichzelf te zorgen.

Bij aankomst zien we in de paraplubak op z’n terras naast een hele collectie wandelstokken ook twee krukken staan. Allicht, de volgende maanden zal Egon met krukken moeten lopen en het zachtjes aan moeten doen. Enfin, dat dachten we. Hij laat ons binnen en heeft de souplesse en energie van een dol veulen. Ontbijt is niet nodig aangezien we dat al hadden genoten in het hotel. Het is nog geen 10:00 u. wanneer hij, zonder het ons te vragen, direct twee pintjes voor onze neus zet. Hij heeft duidelijk geen last van het verschrikkelijke ongeval. Zijn been heeft wel alle tinten tussen blauw en paars maar verder scheelt er voor hem niets. Wat is hij in hemelsnaam met ons van plan?

We laden onze bagage in en vertrekken naar de  Sulzlalm. Onderweg vertelt hij over de rol die hij speelde bij het opzetten van het concept van de Lechweg en toont hij de alm die hij jaren heeft uitgebaat. Dit stuk van de Lechvallei kent hij duidelijk door en door.

 

Hij bekent dat hij toch wel wandelstokken zal nodig hebben om het wandelingetje naar de alm te maken. Stef en ik doen ons uiterste best om Egon te volgen in de tocht naar boven.


 “De bloedverdunners neem ik wel, de pijnstillers heb ik niet nodig”, verduidelijk hij: “Je moet bezig blijven!”. Onderweg ontmoeten we veel van zijn dorpsgenoten met wie hij telkens een goed gesprek heeft. Hij was duidelijk een échte burgervaarder voor de bewoners van dit deel van de Lechvallei.

De trail naar boven is adembenemend, en dit zowel letterlijk als figuurlijk. We wandelen door tunnels die door jonge mannen na WOII werden uitgegraven door o.a. dynamiet te gebruiken die ze tijdens de oorlog hadden kunnen stelen. Egon vertelde ons dat ze de armoede na de oorlog dienden te bestrijden door per gezin zo veel mogelijk runderen te hebben en ze in de zomer op de alpenweides te laten grazen zodat ze het hooi uit de vallei konden bewaren voor de winter.


De tocht kent haar apotheose in de Hütte die Egon zelf gebouwd en uitgebaat heeft. Hij biedt ons een Alpenlunch aan die wordt afgesloten met schnaps en een mooi lijntje snuiftabak. Is er een mooier en vooral authentieker slot te bedenken van een tocht die voor ons al zoveel betekende? Neen, inderdaad, het lot heeft alweer de zaken goed geregeld!

Wanneer Egon ons afzet aan het hotel waar we een week geleden vertrokken, heeft hij het duidelijk moeilijk, hij heeft net zoals wij een dikke krop in de keel en moet zijn tranen bedwingen. De reclameslogan van de Lechvallei heeft het juist (zie slogan bovenaan). Een zuiverder man dan Egon bestaat niet. 

We rijden via de pas van Sankt Kristof en Sankt Anton terug tot in de Inns-vallei. We worden verwacht tegen 16:00 bij Hanna en Sam. Aangezien we nog even tijd over hebben, vraag ik aan Stef om even een tussenstop te maken in het Kaunergrat. Waarom dan? Er is een passerelle die de volle 20 m boven de afgrond uitsteekt en waar men over metalen roosters het panorama kan bewonderen. Effe bestendigen wat we o.a. op de Lechweg deden…  hoogtevrees overwinnen!