Na een paar uur wandelen, gaan we zitten en zien we ze allemaal terug passeren: een pelgrim met een rugzak waar vermoedelijk een circustent in zit, de stinker, meneer pastoor, de stoefer én Jules Mastic. Zijn oefeningen hebben dus niet veel uitgehaald!

We nemen ontbijt is een klein barretje en zien hoe een Chinese pelgrim haar schoenen tegen de toog uitklopt en haar kousen op de tapkast te drogen legt? Wat denkt dat kieken nu? Ik denk even terug aan mijn oud-leraar Engels Meneer Van Leeuw. Ondanks het feit dat hij Engels gaf was zijn slagzin: “La folie est parmi nous”. En zo is het!

De weg wordt saai, langs de “chaussée” recht naar onze eindbestemming Carrion de los Condes. Tijdens de wandeling begin ik te denken wanneer ik voor het eerst van Jacobus heb gehoord. Ik gruwel, walg en krijg koude rillingen.  J. V. heette de pastoor die ons “godsdienst” gaf toen ik 16 was.  Het notoir drankorgel genoot van de terreur die hij rond zich zaaide door ons Jacobus te laten overschrijven voor elke reden die hij goed vond, totaal arbitrair wars van elke gerechtigheid, smeerlap! Zou ik hem moeten bedanken voor de totale dégout die ik toen begon te krijgen tegen het instituut “kerk”? Zou hij de aanzet hebben gegeven om op zoek te gaan naar mezelf?! De laatste keer dat ik deze duivel in pastoorskleren zag, was tijdens een onderwijsbetoging in Brussel. Hij stond op de trappen van de beurs en kreeg van een dame twee rake klappen in zijn doorzopen bakkes. Imanente gerechtigheid! De vetzak kon niet van haar billen afblijven! Later zou hij zelfs tot inspecteur worden benoemd! Van een voorbeeld gesproken. Wat kan men anders verwachten van een instituut dat verzuimd heeft  één van haar hoogste machtshebbers uit zijn amt te ontzetten nadat hij zelf openbaar bekende kinderen te hebben misbruikt. KINDEREN! Volgende keer dat ik hem zie krijgt hij van mij twee toeken meer op zijn cabin!

J.V.: door de afkeer van het instituut waar u slechts onderluitenantje van bent, heb ik de weg naar het ware geloof gevonden... en wenst u ooit zo ver te komen als ik zelf nu ben?

We stappen verder en Bach blijft al héél de dag in mijn hoofd zitten: “Mach dich mein Herze rein”... en hij doet het verdorie!