Mocht het een wielerwedstrijd zijn, zou dit de beste beschrijving zijn: de man met de hamer tegengekomen maar opgeven, dat nooit, zelfs niet met opengebarsten voeten!
Morgen volgt beeld- en tekstmateriaal.
(Dirk Staf, tussentijds verslaggever)
Deja Vu:
When you think you're doing something you've done before,
it's because God thought it was so funny,
he had to rewind it for his friends.
15 juni 2015
Distance today
Total distance
Weather
DAG 71
25 Km
1889 km
Sleeping: Refuge Juan de Yepes, Hontatas
Walking with: Gerry en Wilma
Route:
We nemen de maaltijd in de refuge. Excellent! Hoe kunnen ze het maken voor dit geld? Na de maaltijd doen we op het terras nog een flesje wijn open en nodigen we de drie funny Americans uit aan onze tafel. Joe, Marcus en Aaron zijn drie studenten geneeskunde aan verschillende universiteiten over heel de States. Het zijn toffe gasten waarmee je niet alleen plezier kan maken, ook diepgaande gesprekken gaan ze niet uit de weg. Zalige gasten! Ze weten, net zoals wij, dat het de niet de bedoeling is de Camino uit te lopen maar rustig te wandelen en gewoon te genieten. Ze zijn gesponsord door een weldoener en moeten op de Camino onderzoek doen naar de medische praktijken in de middeleeuwen. Wat een mens niet doet om enige geschiedenis te hebben.
Joe neemt me in vertrouwen en vertelt me dat zijn grootvader er niet meer zal zijn als hij terugkeert naar de States. Toch wenst zijn familie dat hij de Camino uitloopt. Ondanks de diepe gesprekken is het volle fun en beslissen we een groepsfoto te maken op de bodem van het lege zwembad.
We vertellen het verhaal van Antje die ondertussen haar verontwaardiging heeft doorge-sms't. Ze is verbolgen over de manier waarop we haar beschreven. Onze twintigjarige Joe leert me een dikke levensles: “Don’t be to nice to people!”. Ik ben al dikwijls in die val gelopen en zal vanaf nu meer opletten. Merci man, ik draag je in mijn hart!
De nacht is weer te kort: we slapen met z’n allen in een mooie keet maar er wordt weer serieus gesnurkt. En natuurlijk staan de eerste zotten weer op om 4! Je m’en fous! Flut!
We lopen langs het Canal di Castilla en horen mooie vogeltjes zingen, kikkers kwaken. Het is al even geleden dat we nog via een kanaal hebben gelopen. We zien ondertussen de nieuwe pelgrims op de weg sukkelen met hun stokken. “C’est le planté de batton qui ne va pas, Monsieur Duss!” Kent u hem nog uit de cultfilm “Les bronzés font du ski”?
Na een paar uur wandelen, gaan we zitten en zien we ze allemaal terug passeren: een pelgrim met een rugzak waar vermoedelijk een circustent in zit, de stinker, meneer pastoor, de stoefer én Jules Mastic. Zijn oefeningen hebben dus niet veel uitgehaald!
We nemen ontbijt is een klein barretje en zien hoe een Chinese pelgrim haar schoenen tegen de toog uitklopt en haar kousen op de tapkast te drogen legt? Wat denkt dat kieken nu? Ik denk even terug aan mijn oud-leraar Engels Meneer Van Leeuw. Ondanks het feit dat hij Engels gaf was zijn slagzin: “La folie est parmi nous”. En zo is het!
De weg wordt saai, langs de “chaussée” recht naar onze eindbestemming Carrion de los Condes. Tijdens de wandeling begin ik te denken wanneer ik voor het eerst van Jacobus heb gehoord. Ik gruwel, walg en krijg koude rillingen. J. V. heette de pastoor die ons “godsdienst” gaf toen ik 16 was. Het notoir drankorgel genoot van de terreur die hij rond zich zaaide door ons Jacobus te laten overschrijven voor elke reden die hij goed vond, totaal arbitrair wars van elke gerechtigheid, smeerlap! Zou ik hem moeten bedanken voor de totale dégout die ik toen begon te krijgen tegen het instituut “kerk”? Zou hij de aanzet hebben gegeven om op zoek te gaan naar mezelf?! De laatste keer dat ik deze duivel in pastoorskleren zag, was tijdens een onderwijsbetoging in Brussel. Hij stond op de trappen van de beurs en kreeg van een dame twee rake klappen in zijn doorzopen bakkes. Imanente gerechtigheid! De vetzak kon niet van haar billen afblijven! Later zou hij zelfs tot inspecteur worden benoemd! Van een voorbeeld gesproken. Wat kan men anders verwachten van een instituut dat verzuimd heeft één van haar hoogste machtshebbers uit zijn amt te ontzetten nadat hij zelf openbaar bekende kinderen te hebben misbruikt. KINDEREN! Volgende keer dat ik hem zie krijgt hij van mij twee toeken meer op zijn cabin!
J.V.: door de afkeer van het instituut waar u slechts onderluitenantje van bent, heb ik de weg naar het ware geloof gevonden... en wenst u ooit zo ver te komen als ik zelf nu ben?
We stappen verder en Bach blijft al héél de dag in mijn hoofd zitten: “Mach dich mein Herze rein”... en hij doet het verdorie!