Wat hebben we nu meer nodig dan niets?

Gerry


14 juni 2015

Distance today

Total distance

Weather


DAG 70

28 Km

1864 km



Previous daily reports: click Belgium, France, Spain.


Sleeping: Refuge "El Camino", Boadilla


Walking with: Gerry en Wilma


Route:

  • Hontanas
  • Boadilla del Camino

We genieten van een lekkere paella. Naast mij zit een Nederlandse dame die minstens even veel gelezen heeft over de Camino als dat ze tijd heeft gespendeerd op de weg. In haar mooiste blouse met frous frous vertelt ze dat ze na de eerste ervaring nu wél haar avondkledij thuis laat. Wat moet dat dan wel zijn?

Frankie en ik blijven nog even langer liggen, Gerry en Wilma nemen de kop. We zien elkaar straks wel terug. De wandeling loopt langs de ruïnes van de abdij van San Anton. Binnen is er ook een refuge voor pelgrims gemaakt. In de gidsjes staat dat de etappe van vandaag niet echt veel te bieden heeft. Niets blijkt minder waar. Het is niet omdat er niets te bezoeken is dat er niets te zien is! De landschappen zijn adembenemend. We lopen langs velden die vol prachtige bloemen staan. Klaprozen, margrieten en nog zoveel meer waarvan ik de naam niet ken. De vlinders begeleiden ons op de tocht vandaag, sommigen zijn zo blauw dat ik de indruk heb dat de korenbloempjes zijn gaan vliegen.

 

Vlak na Castrojeriz moeten we een bergje over van 910 m. De uitzichten zijn adembenemend. De graanvelden in de vlakte lijken als een groot lappendeken. In de afdaling zien we op de weg een hele menigte op de weg lopen. Het blijkt om een hele groep Italianen te gaan die hier met de bus werden afgezet. We steken de hele menigte voorbij en vinden Wilma en Gerry terug. Na geen half uur komen we een terrasje tegen dat we zeker niet gaan overslaan. De zon is heerlijk. We bestellen een stuk brood met ham en twee pintjes. We amuseren ons kostelijk met drie jongeren uit Amerika en één Zweed. Ze kopen een fles wijn aan 2 euro en gieten ze over in een typisch Spaanse drinkzak. Je moet het ding op ongeveer een meter van je mond houden en de wijn er proberen in te spuiten. Ondertussen komen ook de Italianen binnen en bestellen massaal koffie. Ik raak in gesprek met hen. Ze vertellen dat ze enkel de belangrijkste marches doen en worden verdergebracht met een bus. Ah bon. We vertellen hen ons verhaal, ze kunnen er niet van over.


De leider van de groep geeft het startsignaal met een arbiterfluitje. Heel de groep zet zich terug op de weg. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan hun turquoise blauwe sjaal. De groep wordt afgesloten door een man met walkie-talkie die de kudde bij elkaar moet houden. Ze moeten samen blijven: busje komt zo! Frankie en ik besluiten nog een pintje te drinken.

Na nog geen uurtje lopen we hun hielen bijna openen en laten we ze achter in onze stofwolk. Terwijl we de groep doorkruisen, horen we zeggen: “Sono partiti da Bruxelles”, die zijn vertrokken uit Brussel! Ja inderdaad.

We slapen in een refuge met prachtige tuin én zwembad! We gaan natuurlijk in de tuin zitten aan het zwembad. En waarom niet in het zwembad? Omdat er geen water in zit. Frankie stuurt een bericht en Eliane antwoordt: "Liever een zwembad zonder water dan een café zonder bier". Gelijk heeft ze.

Naast ons is iedereen de trip van morgen aan het plannen. Een koppel uit een niet te bepalen land: Hij: “Wij kunnen morgen naar Léon gaan.” Zij: “Neen, dat is veel te lang in de bus zitten!”. Ja pelgrims, een eigenaardig ras.

 

Tegen vijf uur staat een Engelse oudere man op en gaat ostentatief gymnastiekoefeningen doen in het midden van de pelouse vlak voor het terras. Het is duidelijk de bedoeling dat we het allemaal zien. Een paar kiekens met voeten vol pleisters volgen. De man gaat zo hard te keer dat zelfs de intensiefste zumba-oefeningen verbleken tot ordinaire salondansen. Ook hij heeft zijn bijnaam vast: Jules Mastic!