De nachttrein naar Guilin

De rit van Shanghai naar Gullin wordt er eentje die we ons nog lang gaan herinneren. Met de namiddagtrein vertrekken voor een rit die ons op 19 uur een kleine 1600 km verder zal brengen. De trein is altijd een beetje reizen, beweert men althans. We zijn allemaal een beetje zenuwachtig, we weten niet wat te verwachten van deze rit… ik droom weg en denk met weemoed terug aan de laatste keer dat ik een slaaptrein nam samen met m’n ouders en broers, op vakantie naar Zwitserland met Intersoc... ik was toen 6 jaar.

De bagagedragers brengen onze koffers en pakken naar het perron, we nemen onze couchettes in en zijn opgewonden als kinderen die de eerste keer op kamp mogen. Terug slapen in een trein, hoe heerlijk zal het zijn. Als kinderen ondeugend zijn, mogen wij dat ook… binnen de kortste keren wordt ons eersteklascompartiment (we hebben er 3) omgetoverd tot een drankslijterij eerste klas. Op aanraden van Flip hadden we ons voorzien: sommigen brachten wijn mee, anderen dan weer wodka, whisky of martini, cola en schweppes.

We gieren het uit van het lachen, hebben plezier als waren we padvinders. Ondanks de binnenlandse vlucht die we namen, ondanks de hogesnelheidstrein die ons op geen tijd naar Xi’an bracht, vind ik dit toch de meest aangename manier van reizen. Het sanitair is niet om te beschrijven, de restauratiewagen bestaand maar “niet geladen”. Geen frisse pintjes, geen glaasje wijn en toch voelen we ons blij en uitgelaten.

Op het ritme van de naden van de sporen, te dum - te dum - te dum ... banen we ons heel stilletjes een weg door het Chinese landschap. De troosteloze torenblokken schuiven voor ons door om langzaam een meer open en leefbaar landschap te tonen. Rijstvelden, kleine bosjes, een paar huizen vormen een gehucht… kan China dan ook leefbaar zijn? We zagen tot nu toe gemeenschappen van miljoenen mensen, perfect georkestreerd volgens de regels van de overheid… deze treinrit geeft een heel menselijk karakter aan een machine die ik zo moeilijk kon vatten.

China en smartphone

Het was ons al eerder opgevallen dat de Chinezen constant met hun smartphone in de hand lopen. Waarom dan? Ze bellen, schrijven, spelen maar betalen ook via hun smartphone. Het is maar pas op de nachttrein naar Guilin dat duidelijk werd hoe levensnoodzakelijk het apparaatje is. Het aantal stekkers is beperk op de trein. Enkel in de gangen zijn er stekkers om de 10 meter… véél te weinig dus om aan de enorme vraag te voldoen.   Op het moment dat de stekker voor onze couchette vrijkomt steek ik onmiddellijk mijn adapter en dominostekker in. Wij krijgen enorm veel beziens en nieuwsgierige medereizigers komen aandachtig het systeem bestuderen… de slimste onder hen merkte op dat via de transformator van mijn computer ook via een USB-poortje toestellen kunnen worden geladen. Ik deel dus met veel plezier de stroom met een Chinese smartphoneaddict.