Weten wat men weet en weten wat men niet weet, dat is het ware weten.

Chinese wijsheid


17 juli

Main visits

Weather


  • Xingping
  • Yanhshuo
  • Guilin


Sleeping: Hotel Universal


Bezoek aan Xingping

De daguitstap brengt ons 2 uur verder naar de stad Yangshuo en het hoger gelegen dorpje Xingping. We duiken dus dieper het platteland in. Waar 20 jaar geleden 80% van de bevolking op het platteland woonde, is dit nu slechts 49%. Bucolisch is het hier wel maar vooral ronduit onhoudbaar. Een kleine landbouwer kan gemakkelijk 20 maal meer verdienen in de stad. Niet door in keurig maatpak in de stad te werken in één of ander kantoor maar door zich uit te sloven op één van de ontelbare bouwwerven die de steden markeren. De mannen vertrekken voor maanden ver weg van huis en moeten leven in de bidonvilles die de bouwheren hen zo gul ter beschikking stellen, de kinderen worden opgevoed door de grootouders… families worden totaal ontwricht door de enorme druk van een totaal op prestatie gerichte maatschappij. De prijs die het overgrote deel van de Chinezen moet betalen om de grootste economie ter wereld te kunnen zijn, is enorm.

Enkel hierdoor kunnen ze dan een goede opleiding betalen aan de kinderen die op hun beurt natuurlijk ook niet meer terugkeren naar het dorp van hun voorouders. De leegloop van het platteland is zo catastrofaal dat de Chinese boeren niet meer voldoende rijst meer kunnen verbouwen om aan de binnenlandse vraag te voldoen. Het leeuwendeel van de rijst dat wordt geconsumeerd in China wordt vandaag de dag ingevoerd en dit ondanks de twee oogsten die ze per jaar kunnen binnenhalen.

De overheid probeert hierin verandering te brengen door de landbouw te subsidiëren, grote plantages van citrusbomen worden aangelegd in de heuvels rond de stad.

Bij aankomst in Xingping, letterlijk een zakdoek groot, merken we maar pas de ware toedracht van de overstromingen van de laatste weken. Er hangt plastic en andere rommel tot zeker drie meter hoog in de bomen. De schade die de Li moet veroorzaakt hebben is gigantisch. De bevolking werkt gelaten aan de opkuis van heel de troep. De meubels werden uit de vele restaurants naar buiten getrokken om te drogen, koopwaar ligt uit te druppen op het trottoir… Het dorpje is duidelijk uit zijn voegen aan het barsten, nieuwe gebouwen gericht op het ontvangen van toeristen verdringen de originele huisjes. Aan dit tempo is Xingping binnen de kortste keren totaal onherkenbaar.

 

Gelukkig genoeg reguleert de overheid ook hier de zaken een beetje. Om de druk van het massatoerisme in te dijken, zijn de meeste valleien niet meer toegankelijk voor touringcars en worden bezoekers verplicht om hun bezoek op een andere manier verder te zetten.

Boottocht op de Li

Het is een drukte van je welste op de pier vanwaar de boten vertrekken voor de riviercruises. Omwille van de overstromingen de laatste twee weken, konden geen boten uitvaren en heeft iedereen de uitstap moeten uitstellen.

De landschappen die we hier te zien krijgen, zijn van de mooiste die men in China kan aantreffen… ze zijn zelfs danig mooi dat ze vereeuwigd zijn op de biljetten van 20 RMB. Op onze boot zit ook een groep Chinese toeristen die met het fameuze biljet in de handen de horizon afscant op zoek naar dat éne gezichtspunt.

 

Het moet gezegd worden… het landschap is ronduit betoverend! De Li meandert tussen rotsformaties en zorgt achter elke bocht weer voor adembenemende taferelen. Dit is het China zoals ik het me voorstelde. De kegelvormige bergen zijn gehuld in een lichte nevel. Daar waar de hellingsgraad niet te steil, is werden plantages aangelegd. We worden in het voorbijvaren toegewuifd door bosjes feniksbamboe die in de door erosie donkergeel gekleurde rivier staan pootje te baden.

Fietstocht door het karststeengebergte

 

We krijgen er maar niet genoeg van en beslissen vanuit Yanshuo nog een fietstocht te doen in dit idyllische landschap. Veel minder rustgevend zijn de eerste kilometers van onze tocht. We moeten de stad verlaten en ons dus een weg banen door het drukke verkeer. Verkeerslichten, verkeersborden en verkeersregels zijn er in het rurale China ook… alleen ze worden niet gerespecteerd! Het is dus ronduit gevaarlijk om dit wel te doen en dus tegen de lokale gebruiken in te gaan. Verstand dus op nul en gaan. Gelukkig zijn we snel buiten de stad en rijden het platteland in. Om de druk van touringcars op de kleine dorpjes te managen zijn er in het begin van de valleien “grensposten” die alle verkeer tegenhouden van 8 tot 20 uur. Zéér vervelend voor zij die niet wandelen of met de fiets rijden, zalig voor zij die het wél doen! De kleine baantjes slingeren tussen de rijstvelden en de fruitboomplantages. Ondanks de quasi onhoudbare vochtige hitte genieten we toch met volle teugen. Hoe zalig is dit?!

Bezoek authentiek Han-huis in Yangshuo

In Beijing hadden we al de gelegenheid om een authentiek huis te bezoeken. Het huis was nog wél bewoond maar was duidelijk ingericht om zoveel mogelijk toeristen te ontvangen. Er was een kleine souvenirwinkel aan, we aten er ijsjes of yoghurt én betaalden er ingang.

Het boerenhof waar we nu te gast zijn, is in dat opzicht volledig anders! De twee houten uitsteeksels boven de dubbele ingangspoort wijzen er ons op dat hier een belangrijke familie woont. Sinds 14 generaties, een dikke 400 jaar, is dit huis in de handen van de Pan-familie. In de tweede generatie was de familie bevoorrecht met een generaal in het leger van de keizer! Sinds dan geniet de familie van het enorme voorrecht om de draak en de feniks samen af te beelden in hun belangrijkste woonruimte. Op diezelfde wand merken we trouwens foto’s van overledenen en van de Grote Vriend Des Vaderlands Mao. Ook hier geldt de regel van het Chinese pragmatisme, godsdienst combineren met politiek en familie… het moet kunnen. Heel regelmatig wordt op de tafel aan de voet van de wand een feestmaal geofferd aan de overledenen om hun bescherming vanuit het hiernamaals af te dingen. Hou de boel maar goed in het oog en voorkom dat Mao met alles gaat lopen!

Boven de ingangspoort hing trouwens ook een spiegel en een open schaar. Kwade geesten worden door hun eigen spiegeling weggeschrokken of door de schaar in twee geknipt. Héél mooie symboliek.

We worden verwelkomd door de 84 jaar oude bewoonster, samen met haar zus en schoonbroer wonen ze hier al héél hun leven. Haar echtgenoot overleed een paar jaar terug op de gezegende leeftijd van 94.

We worden rondgeleid en maken foto’s aan een eeuwenoude sojamolen die nog altijd dienstdoet, zien hoe het enige stromende water op dit erf uit een handpomp komt en merken in de schuur het enige anachronisme op in héél dit huis. In de schuur staat er op een klein kastje een elektrische rijstkoker en dito kookplaat. Wel, wel… dan toch bezweken aan de lokroep van het plat materialistische comfort van onze moderne maatschappij? Maar nee, toch niet. Geen meter verder zie ik in de hoek van de schuur een klein vuurtje smeulen waarop een pikzwarte ketel staat. Hier wordt het echte koken gedaan… dat vuurtje zal wel een misplaatst geschenk geweest zijn van een familielid dat, totaal vervreemd van eigen cultuur en identiteit, bobonneke plezier wou doen. Kan de zekeringkast dit trouwens trekken?

 

Verder stond er in deze schuur/keuken ook een doodskist. Inderdaad, een doodskist. Die stond er trouwens al een dikke 30 jaar. Het is blijkbaar de gewoonte op je 60ste verjaardag het ding te kopen en in huis te halen, kwestie van familieleden in geval van overlijden niet op de kosten te jagen. Overledenen worden trouwens begraven waar de “waarzegger” het bepaalt. Afhankelijk van de stand van maan en sterren wordt een stukje land uitgekozen om de dode te begraven.

Over China en Communisme… het vervolg

  • Onze gids in Shanghai was wel écht in de weer voor ons. Via Lisa, onze gids uit Beijing, had ze vernomen dat we tijdens de trajecten met de bus graag een koel pintje drinken. Wanneer ze fier aankondigde dat haar “commerce” openging[ds1] , bestelde Guido enthousiast een rondje voor de hele bus. We betaalden tot nu toe 5 RMB voor een blikje, deze gids wil het dubbele! Ons communistisch gidsje is dus zeker niet vies van woekerwinsten op de rug van onwetende toeristen! Het kind wist natuurlijk niet dat Ingrid aan boord was en kordaat de prijs halveerde. Even de puntjes op de i zetten. De gids aanvaardde het zonder, luidop, te mopperen.
  • We vernemen via het thuisfront dat de zware betogingen in Hongkong nog altijd niet onder controle zijn. Al een kleine twee maanden verzet de bevolking van Hongkong zich tegen de aanpassing van het juridisch systeem. In plaats van berecht te worden in Hongkong zullen processen worden gevoerd in Beijing. De plaats waar wordt rechtgesproken is op zich niet relevant, ware het niet dat ook het systeem en de strafmaat wordt aangepast.
  • Noch op de televisie, noch in de kranten (waarvan we uiteraard enkel de foto’s bekijken) wordt hierover bericht.
  • Enkel onze laatste Chinese gids in Guilin heeft grif toegegeven dat de beruchte Culturele Revolutie een grote fout was! Lezen en studeren waren uit den boze. Iedereen diende gelijk te zijn voor de wet en gewoon voetvolk te zijn. Triestige affaire eigenlijk.
  • In Xingping, diep op het Chinese platteland, zie ik hoe een jong manneke ijsjes aan het verkopen is. Hij heeft duidelijk een pet aan van de communistische jeugdbeweging… maar draagt wel een T-shirt van Giorgio Armani. Welk symbool zal het halen in zijn leven? Zal hij kiezen voor de belangen van de partij en het vaderland of toch eerder voor persoonlijke verrijking kiezen? Alweer een voorbeeld van Chinees pragmatisme maar toch weer een zéér sterk beeld.­­­­­­

Maaltijd in Guilin

 

Dat Chinezen geen andere taal dan de hunne spreken, is nu wel echt duidelijk geworden. Dat maakt het bestellen in een resto natuurlijk niet eenvoudig als er geen duidelijk prentjes in de menukaart staan. Steve, Flip jr. en ikzelf hebben zo de ervaring gehad waarbij we onze schotel volledig zelf dienden samen te stellen. Eerst hadden we de keuze tussen een reeks noedels of rijst, dan moest de keuze van de vis gemaakt te worden waarna bepaald moest worden welke saus. Met veel moeite krijgen we toch een schitterende schotel op tafel. De jonge ober was danig gedienstig dat hij via een vertaalapp met de volgende vraag kwam:” Your fish is confusing, do you want soup?”

Hogesnelheidstrein naar Hongkong

De verplaatsing van Guilin naar Hongkong doen we terug met een “bullet”-trein. We overbruggen een kleine 1000 km op een 3,5 uur. Op het perron staat een niet te overziene menigte te drummen om op de trein te kunnen. Toch worden we met loeiharde megafoon voor onze oren aangespoord om er verdorie meer vaart achter te zetten en ons in hemelsnaam te haasten bij het inschepen van de trein. De trein mag onder géén beding één seconde vertraging hebben. Een stemmetje kondigt trouwens aan bij de paar tussenstops dat we in geen geval mogen afstappen als het onze bestemming niet is… deze boodschappen worden ook aangekondigd in het Engels door een stem die ik meen te herkennen uit de Martini reclamespotjes.

De rit verloop vlot en dat vinden ook onze Chinese vrienden ook die een hele reis lang liggen te hoesten, niezen, rochelen en “kruchten”.

 

Technisch gezien blijven we op Chinees grondgebied maar toch moeten we een grens over. Hongkong heeft een eigen politiek regime, een eigen munt én heel eigen manier om de maatschappij te organiseren. Op het eiland zwaait het ongebreideld kapitalisme de vlag, de enige religie die men hier belijdt is die van afgoderij ten opzicht van de “haute finance”. Na de overdracht door de Britten, ergens jaren ’90, kreeg het eiland nog 75 jaar om zich aan te passen alvorens terug te worden opgenomen in dat éne grote, verenigde vaderland: China. Het Martini-stemmetje kondigt in niet mis te verstane bewoording aan dat elke poging om zonder geldig visum vooralsnog over te steken naar het vrije Hongkong zwaar zal beboet en bestraft worden. Ik heb het altijd spijtig gevonden om Chechpoint Charlie in Berlijn nooit écht in werking gezien te hebben… nu krijg ik eindelijk de kans om de grens over te steken tussen een streng gecontroleerd communistisch land en het véél vrijere westen.