Chinese muur

Een busrit van een kleine twee uur brengt ons aan de voet van een ander legendarisch bouwwerk: de Chinese muur. We verlaten de broeierige warmte van de grootstad en trekken het platteland in. Deze streek staat bekend voor de enorme fruitboomplantages. Aan de kant van de weg staan er stalletjes waar allerhande vruchten worden aangeboden.

Ook hier zijn we niet alleen. Toch stoort het niet dat ook zoveel andere mensen kiezen om net vandaag een bezoek te brengen aan het meest iconische bouwwerk van Azië. De muur loopt over een afstand van een dikke 5000 kilometer. Geen wonder dus dat we elkaar niet in de weg lopen. De stukken die voor bezoekers openstaan zijn natuurlijk beperkt en ook te onzen behoeve hersteld. Initieel werd hij opgetrokken in aarde en dan verstevigd met een niet te tellen aantal bakstenen.

Een kabelbaan brengt ons naar boven van waaruit men slechts twee richtingen uit kan: links of rechts! Toch lopen Flip, Steve, Smekke en ikzelf verloren in het terugwandelen. Hoezo, verloren? Inderdaad gewoon te ver gewandeld en de “uitgang” gemist. Wandelen over de muur is niet altijd eenvoudig. De trappen zijn ongelijk, de hellingen soms echt wel stijl. Daarom beslissen we bij wijze van beloning aan de voet van de muur een pintje te drinken en van de adembenemende uitzichten te genieten vanop een terrasje.

De Great Wall zou trouwens het grootste massagraf zijn in de geschiedenis van de mensheid. De menselijk tol van deze onderneming was zonder voorgaande. Denk dus maar even na voor je je eigen muurtje optrekt, mijnheer Trump! De kans is groot dat deze bedenkelijke onderscheiding dan de uwe wordt, arrogante domkop! Alleen zullen de doden in uw geval aan de andere kant van de muur vallen. Maar dat zal u waarschijnlijk worst wezen.

Rondrit met riksja en bezoek Hutong

Hutongs zijn woonwijken waar de traditionele woningen werden behouden. Vaak zijn ze al generaties lang in de handen van dezelfde families. Vandaag de dag zijn ze onbetaalbaar. Het zijn trouwens ook de enige woningen waar de eigenaar ook het perceel bezit. Om onze tour te doen van één van de grootste Hutongs van Beijing kiezen we voor een traditioneel vervoersmiddel: de fietstaxi. Christian en ikzelf nemen plaats en laten ons door een klein pezig manneke door de wijk voeren. Ik ben er zeker van dat Christian en ikzelf samen vier maal zwaarder zijn dan onze moedige riksjabestuurder. Was het wel wijs van samen in één fietstaxi te kruipen? Het is opmerkelijk hoe hij erin slaagt zijn fiets vooruit te krijgen. Slechts éénmaal is hij moeten afstappen om de zaak verder te trekken.

Boven de ingangsdeur van elke woning zijn een aantal uitstekende en beschilderde stukken hout aangebracht die de rang van de bewoner moeten aangeven in een schaal van 0 tot 4. Ook hier worden de regels van de Feng-Shui nauwlettend gerespecteerd. De woningen worden nog altijd gebruikt door de volledige familie. Grootouders wonen in het hoogste huis achter op de binnenplaats, het linker huis is voor de oudste zoon, de andere sluiten aan. We mogen ongegeneerd overal binnengaan en kijken hoe de ruimtes zijn ingedeeld, de meubels zijn heel eigen van stijl en allemaal gemaakt van mahoniekleurig hardhout. De binnenkoer is overspannen door een pergola waar het bladerdek van de wijnranken verkoeling biedt, het geheel wordt opgevrolijkt door twee kooien met kanaries of parkieten. Aan de ingang staat een lieflijk fonteintje met wat plantjes. Groot is het hier zeker niet en verder weet ik ook niet met hoeveel ze hier precies hun intrek moeten nemen.

Een ding is echter zeker: ze zijn absoluut bevoorrecht ten opzichte van de grote massa’s die moeten wonen in de woonwijken waar tientallen identieke woonwolkenkrabbers op een zakdoek groot werden neergepoot. Wijk na wijk identieke blokken, allemaal opgetrokken in éénzelfde niet te benoemen stijl. Ze vormen het troosteloze decor waar het gros van de Chinezen moeten in leven.