Le Relais

Kunnen jullie ook gewoon genieten om vanop een bankje of vanop een terrasje gewoon alles te zien passeren en het leven gade te slaan? Je vragen te stellen vanwaar die mensen toch komen en waar ze naartoe gaan? Te bedenken wat hen dan precies in hun leven drijft?

Eén van de uitgelezen plekken om dit te doen in Bédoin is de Relais du Ventoux. Het clientèle is een amalgaam van toeristen, wielerliefhebbers en vooral een handvol uitgelezen “locals”. De taferelen – waar we uiteindelijk toch ook zelf deel van uitmaken – zijn geweldig.

Vele locals drinken er “een ricard bien tassé”, dus niet het spul dat aan toeristen wordt geserveerd. Het kleine glaasje wordt meer dan half gevuld met pastis een aangelengd met enkele traantjes water. Geen kleine dosis pastis dus, geserveerd in een veel te groot glas en met kruikje water.

Tijdens mijn zaterdagse werksessie maak ik mee hoe het volledige personeel totaal uit de bol ging en begonnen te zingen op de melodie die een van de stamgasten aan het spelen was op zijn gitaar. Als ik met iets luidere stem een muntwatertje wou bestellen aan een van de jobstudenten kwam de baas in m’n oor fluisteren: “Attention monsieur, pas trop fort, vous allez me le réveiller!”. Veel actiever was anders wel één van de vaste werknemers die op het overvolle terras het nodig vond om met een lange borstel de spinnenkoppen van de luifel te vegen. Pas toen hij opmerkte dat iedereen angstvallig zijn glas afdekte besloot hij de zaak te staken.

Parkeren om snel iets te komen drinken is trouwens ook nooit een probleem. Aan de andere kant van de straat ligt het politiebureau, waar altijd één parkeerplaats is voorbehouden voor hun dienstvoertuig. De klanten parkeren er ongegeneerd en worden desnoods door de ordehandhavers vriendelijk verzocht hun toogactiviteiten even te onderbreken om zich te verplaatsen.

Het meest merkwaardige spektakel waarvan we vanop het terras mochten getuigen was een Provençaals huwelijk. Dat de genodigden in shorts of lichte (doorkijk) zomerjurk komen opdagen is ergens te verstaan, dat het huwelijkspaar komt aangereden in een grasgroene Citroën Méhari, is zelfs sympathiek. Maar wat er op het einde van de ceremonie gebeurde slaat bij mij in als een bom. Waar bij meer traditionele huwelijken het kersverse paar wordt gefeliciteerd met een regen van rijst – als symbool van vruchtbaarheid – hebben ze het hier vervangen door…. ZEEPBELLEN. Welk metafoor moeten we hier dan in verstaan?

Iedereen weet hoe efemeer zeepbellen zijn. Hun vorm en kleur veranderen constant tijdens hun onvoorspelbare én altijd veel te korte vlucht waarna ze op weinig glorieuze manier per definitie altijd uit elkaar spatten, zichzelf totaal vernietigend. Veelal sleuren ze daarbij ook andere mee de verdoemenis in waardoor ze altijd onuitwisbare zeepvlekken achter laten op diegenen die er naast of rond staan of erger nog, ze rood geïrriteerde ogen bezorgen aan diegenen die de tragedie bleven observeren. De Provençaalse symboliek voor het huwelijk en bij uitbreiding elke amoureuze relatie is even opmerkelijk als bitter! Ze hebben hier in het zuiden duidelijk een klare kijk op hoe de zaken maar al te dikwijls aflopen.

Oneliner.

Fernando Pessoa