Vaison la Romaine

Aan de andere kant van de Ventoux ligt een stadje met Romeinse roots: Vaison la Romaine. We werden dus helemaal ten juisten titel verwelkomd door de buste van een Romeinse jongeling. Van de Romeinse vestiging merken we niet veel op. We flaneren door de winkelstraatjes en komen zo aan een riviertje dat overspannen werd met een bruggetje en zo de nieuwe stad met de het middeleeuwse gedeelte verbindt. Niets doet vermoeden dat ditzelfde riviertje een paar decennia geleden zo is aangezwollen dat het de volledige nieuwe stad uit zijn bedding heeft geveegd. Ik herinner me dit drama als was het gisteren.

Het is aangenaam wandelen in de steegjes van de oude stad. Luxehotels en chique kunstgalerijen delen er de ruimte met bouquinisten en kleine horecazaken. Als we aankomen bij het favoriete cafeetje van Elianneke en Frankie begint het lichtjes te druppelen. Dat is dus juist uitgemeten. We willen plaats nemen binnen maar worden door de – alweer Provençaalse – hippie-uitbater terug buiten gestuurd. “Het regent, dan gaat iedereen willen binnenkomen en daar begin ik niet mee, laat dit duidelijk zijn! Kom terug als de zon schijnt!”

De logica in dit deel van de wereld is me niet altijd duidelijk, maar gelukkig heb ik al lang geleden één mijn ziekelijke neigingen opgegeven: alles te willen verstaan.

Oneliner.

Fernando Pessoa