Hoe lang moet een mens nadenken om op een uitnodiging in te gaan om een weekje op bezoek te gaan in Tenerife? Geen twee seconden dus. Firmin, Lea en Frankie nodigden me uit op een zondag in oktober… geen 24 uur later was mijn ticket gereserveerd en afgedrukt. Zo’n uitnodiging kan men toch gewoon niet afslaan.

Op een dikke vier uur vliegen zit men op het paradijselijke eiland. Regenen doet het hier bijna niet, elke dag schijnt de zon en iedereen is hier altijd in vakantiestemming. Alles en iedereen is hier op rust zelfs de vulkaan Teide is niet meer actief!

Bij het buitenstappen van de luchthaven overvalt je de warme lucht, de hemel is staalblauw en de palmbomen waaien je zachtjes welkom. Hoe mooi is het hier?

Een weekje rust is meer dan welkom en zal me meer dan deugd doen. Op een klein halfuurtje rijden van de luchthaven ben ik in Playa de las Americas. Vanwaar die naam? Dit zou  de laatste etappe geweest zijn van Columbus alvorens hij de oceaan overstak naar Amerika….

Ik wordt verwelkomt met een glas cava dat we onder de zonnetent van het appartement opdrinken. Zalig! Midden februari is het hier een aangename 26 graden, niets doet vermoeden dat het in Tervuren putje winter is!

 

Na de welkomsdrinkt serveert Lea ons een lekkere koude schotel… de toon is gezet... dit wordt letterlijk een weekje genieten! Een dik uur later vertrekken we voor een eerste tocht langs het strand. Los Cristianos is op een kleine 5 kilometer wandelen. De tocht loopt over de dijk die langs de zwarte standen van het eiland loopt. De terrasjes zitten vol en iedereen zit gelukzalig naar de oceaan te staren! Het kost me dus ook geen moeite om ook zelf samen met Frankie een fris pintje te drinken en gewoon deze rust tot mij te laten komen.