Vandaag hebben Frankie en ik het gepresseerd om het eerst beneden te zijn. Oef, eindelijk hebben we eens de gelegenheid om gewoon de tafel de dekken, alle rest wordt natuurlijk gedaan door Lea en Firmin. Het is heerlijk om je eens te laten verzorgen maar het doet zeker ook plezier om appreciatie te tonen voor de moeite die voor uw eigen behaaglijk verblijf wordt gedaan!

 

Onze tocht vandaag gaat terug naar La Caleta. Het was eergisteren zo mooi dat we beslisten de tocht vandaag opnieuw te doen. Deze keer geen zware bottines en dikke kousen maar gewoon onze sandalen. Ondertussen heb ik me enigszins verdiept in de botanica van het eiland en toch wel gezien wat scheutjes te kunnen pikken. Het zijn allemaal niet giftige plantjes die daarom niet minder gevaarlijk zijn omwille van de enorme stekels. 

Het is ronduit zalig lopen langs de zee, iedereen heeft zijn eigen interesses, sommigen zitten lui op een bank, anderen nemen een “full English” breakfast, andere bay-watch figuren joggen langs ons door, wanneer weer anderen hun vermoedelijk 10de pint bier doorspoelen…. En dit allemaal op hetzelfde uur van de dag. Iedereen leeft hier blijkbaar in harmonie met elkaar…. En ondertussen hou ik in de hoeken van mijn ogen alles goed in de gaten om te recupereren plantenscheutjes te spotten. Ik moet ook zorgen voor mijn kameraden thuis die magneten en zelf vingerhoeden vragen, dit ten behoeve van hun eigen collectie of die van de overleden echtgenote. Ik wil zoveel mogelijk mensen laten meegenieten die de mogelijkheid niet gekregen hebben hiervan persoonlijk te genieten. Niets zo mooi als een klein aandenken aan een vakantiebestemming… en voor al diegenen die er niet bij waren…. weet dat ik mijn best doe om te beschrijven hoe ik me voelde en vooral wat ik meemaakte op de verschillende plaatsen en momenten. Maar doen alle andere mensen dan niet precies hetzelfde... leven in de souvenir van wat was of in de hoop van wat nog beter kan worden!

Onderweg zien we een lokale inwoner het plantsoen inspecteren… wat zou hij in hemelsnaam kunnen vinden dat ik nog niet heb gezien? Ik ga resoluut op de man af en zie heel duidelijk wat hij uit de planten plukt: asperges! “Il faut avoir les yeux en face des trous », zou mijn vader zeggen! Om Frankie te overtuigen doe ik natuurlijk hetzelfde… en we proeven samen van mijn eerste zelf geplukte groene asperges op Tenerif. Prima!

 

“L’ambiance bonne enfant” was er anders minder bij het benaderen van de het stuk strand waar het mega luxe hotel H10 is gevestigd. 118 Belgen zitten vast omwille van het feit dat een Italiaans koppel positief bleek te zijn aan het Cornonavirus. Hoe zot kan het zijn? Wat werd verkocht door een reisagentschap als een droomvakantie kan eindigen als een hel! Waar zit dan de grootste stressfactor? De bedreiging van een infectie met een dodelijk virus of met de eigen kinderen opgesloten zitten in een kamer terwijl ze anders altijd worden weggevoerd naar een sportvereniging, de jeugdbeweging of desnoods tot bij de grootouders? Moge deze ervaring hun daarin versterken, en ze vooral zonder enige vorm van infectie terug naar huis brengen! Mijn hart gaat naar jullie!

Met een omweg en veel meer compassie gaan we toch tot in La Calete. Ons tegenhouden is moeilijk. Eens te meer is het hier zo schitterend… de kleine terrasjes zijn hier uitzonderlijk mooi, de schotels huisbereid, elk moment wordt de toog aangevuld door de “mardre de casa” die ons alweer een ander aspect van deze keuken doet ontdekken. Rustig wegzakken in onze stoel en wegdenken, we denken al alle tochten die we ooit deden en vooral aan al diegenen die we nog willen doen.